“เธอเป็นอะไรกันแน่” ดวงตาคมถามฉันเสียงนิ่ง ทำเอาฉันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคนตรงหน้า
“วีมีสิทธิ์เป็นอะไรด้วยเหรอคะ”
“...” คนตัวสูงก็นิ่งมองหน้าฉัน
“วีไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ พี่ไม่ต้องสนใจ เอาเวลาไปสนใจอย่างอื่นที่สำคัญกว่าเถอะค่ะ” ว่าแล้ว ฉันก็พยายามที่จะสะบัดมือหนานั่นออก พร้อมกับสะกดกลั้นน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บในใจ
“เธอ...” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเมื่อเห็นน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาอาบแก้มฉัน
“ฮึก พี่จะมาสนใจวีทำไม...”
“...พี่ไม่ต้องมาสนใจวีได้ไหม ปล่อยวีไป”
“วาริน”
“ถ้าพี่ยังลืมเขาไม่ได้ พี่ไม่ต้องมายุ่งกับวี วีเจ็บ...”
“...เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว”
“...” คนตัวสูงก็นิ่งพร้อมกับจะดึงฉันเข้าไปกอด
พึ่บ! ฉันสะบัดมือหนานั่นออกอย่างแรงไม่ยอมเข้าไปในอกแกร่งนั่น
“วีบอกให้พี่ปล่อยวีไปไง จะทำร้ายกันไปถึงไหน...”
“...แค่นี้ วียังเจ็บไม่พออีกเหรอ ฮืออออ” ฉันปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่า
