หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...
@ออสเตรเลีย
(หนูอยู่ได้ใช่ไหมลูก) เสียงพ่อเอ่ยถามขึ้นจากปลายสายทำให้ฉันยิ้มออกมา
“อยู่ได้ค่ะ สบายมาก” แม้จะยังคงมีความคิดถึงบ้าน คิดถึงประเทศไทยอยู่บ้าง แต่ฉันก็ถือว่าที่นี่ก็ไม่ได้แย่สำหรับฉันนะ ได้เปิดโลกกว้างมากขึ้น
(พ่อคิดถึงวีนะลูก)
“วีก็คิดถึงพ่อกับแม่มาก ๆ เลยค่ะ”
(อีกสองปีเลยใช่ไหมลูก กว่าจะกลับได้น่ะ)
“ใช่ค่ะ รอวีนะคะพ่อ”
(อืม พ่อรอลูกสาวคนเก่งของพ่ออยู่แล้ว...)
(...ตาแก่ เอามาให้ฉันคุยกับลูกบ้างสิ)
“ฮ่า ๆ” ฉันหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงแม่แวดใส่พ่ออย่างที่ชอบทำ
(เฮ้อ แกนี่นะ...)
(...วีลูก! เป็นยังไงบ้าง)
“สบายดีค่าา ที่นี่สวยมากเลย”
(เหรอ ๆ ๆ แล้วหนูอยู่ได้ใช่ไหม) พ่อกับแม่ฉัน คำถามเดียวกันไม่มีผิด
“อยู่ได้ค่า แม่ไม่ต้องเป็นห่วงวีนะ”
(อืม แม่คิดถึงหนู)
“หนูก็คิดถึงแม่ค่ะ อีกสองปี...เจอกันนะคะ”
(อืม)
“เสียงเบาจัง ร้องไห้เหรอคะ”
(เปล่า
