สองอาทิตย์ต่อมา...
“วี”
“...”
“วี”
“...”
“วี!”
“...ฮะ” เสียงร่างบางหันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองหลังจากที่ได้สติจากเสียงเรียก
“เป็นอะไร เหม่ออีกแล้วนะ” น้ำขิงเอ่ยถาม
“...” คนตัวเล็กก็นิ่ง
“วี...”
“ไม่มีอะไรหรอก” หญิงสาวก็พยายามฝืนยิ้มตอบกลับไป ทำให้น้ำขิงนิ่งมองหน้าเพื่อน
“แล้วนี่จัดการเรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว”
“ก็...เสร็จหมดแล้ว”
“หมดแล้วคือ?”
“บินพรุ่งนี้”
“ว่าไงนะ!” น้ำขิงถามออกมาน้ำเสียงตกใจสุดขีดกับคำตอบของอีกคน
“...” วีก็ยิ้มแห้ง
“ทำไมมันรวดเร็วแบบนี้ล่ะ” น้ำขิงถาม
“ฉันขออาจารย์ไปรอบแรกน่ะ ก็เลยเร็ว”
“ทำไมเธอไปรอบแรกล่ะ ไหนว่าไปเดือนหน้า”
“ไม่รู้สิ...” แล้วใบหน้าเล็กก็นั่งนิ่งมองไปยังตรงหน้าที่มีแม่น้ำขนาดใหญ่ เพราะตรงนี้ที่เธอนั่งอยู่มันก็คือ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอพักของเธอ แต่ใกล้...
“เพราะพี่ดินใช่ไหม” น้ำขิงถามออกมา ซึ่งวีก็นั่งนิ่งไม่ตอบ
“...” แ
