“วี เสียดายมาก...”
“...ถ้าเธอได้มาอยู่แผนกฉันนะ ต้องขำทั้งวันแน่เลย” เสียงปิงปิงหันมาเอ่ยบอกฉัน ขณะที่พวกเราสามคนกำลังเดินกลับไปยังชั้นทำงานของตัวเองหลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จ
“จริงเหรอ ทำไมมม” ฉันถามออกไปด้วยความสนใจ
“ก็พี่จ็อกน่ะสิ ตลกมากเลยนะ”
“จริงเหรอ” ถ้าฉันได้ไปทำงานแผนกเดียวกับปิงปิงก็คงดี
“ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ” ปิงปิงถาม
“ก็ฉันอยากไปทำงานแผนกเดียวกับเธอนี่หน่า”
“อยู่กับท่านประธานไม่ดีเหรอ” ปิงปิงมองหน้าถามฉัน
“ก็ดี...” ซะเมื่อไหร่ล่ะ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว TT
“ดีแล้วทำไมหน้าเธอเป็นแบบนั้น” เตนล์ที่เงียบอยู่เอ่ยถามขึ้น
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” ฉันจึงพยายามยิ้มกลบเกลื่อนไปด้วยท่าทีปกติ
“แล้วเท้าหายเจ็บรึยัง” เตนล์ถาม
“ยังเลย แต่ได้อยู่แหละ เดี๋ยวก็ได้กลับหอแล้ว” ผ่านมาได้ครึ่งวัน ฉันคิดว่าฉันไหวอยู่นะ ถ้าไม่ได้เดินเยอะ มันก็ไม่ได้เจ็บอะไร
“แน่นะ”
“อืม” ฉันยิ้มตอบ ก่
