ผ่านไปสักพัก...
แกร๊ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดออกดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียง รีบนอนลงคลุมโปงไม่ต้องการเจอคนที่เข้ามาใหม่
“หึ” คนตัวสูงก็ยิ้มออกมาก่อนจะเดินตรงเข้าไป
ตึกตึก
“จะเดินมาทำไม...” ปากเล็กเอ่ยออกมาเสียงเบาโดยที่พยายามขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา
พึ่บ มือใหญ่เลื่อนไปถลกผ้าห่มขึ้นทำให้คนตัวเล็กรีบนอนนิ่งหลับตา
“ไม่เนียน” ร่างสูงเอ่ยบอก
“ฮึ่ย!” วีก็ทำเสียงพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยท่าทีปกติแต่ไม่ยอมมองหน้าอีกคน
“เป็นอะไร” ใบหน้าหล่อถามขึ้น
“...” หญิงสาวก็นิ่งไม่ตอบ
“วาริน...”
“วีอาย” สุดท้ายปากเล็กก็บอกออกมาตามตรง
“เรื่องอะไร”
“ทุกเรื่องเลย ที่เกิดขึ้น...”
“...เมื่อคืน” ประโยคหลังคนตัวเล็กเอ่ยออกมาเสียงเบา
“อายทำไม ก็น่ารักดี”
“ไม่จริง!” น่าอายขนาดนั้น จะมาน่ารักได้ยังไงกัน TT
“หึ” คนตัวสูงก็ยิ้มออกมา
“ไม่ต้องมายิ้มเลย...”
“...เรื่องเมื่อคืน พี่ช่วยลืม ๆ มั
