วันต่อมา...
ซ่าา ซ่าา ฉันยืนทำอาหารเช้าอยู่ในครัวคอนโดหรูตามความเคยชินของตัวเอง ความเคยชินที่ฉันหมายถึงก็คือ ฉันกลายเป็นคนตื่นเช้าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แถมยังมักจะเอาเวลาระหว่างรอไปทำงาน ลงไปซื้อข้าวไม่ก็แอบซื้อของมาไว้ในห้องเพื่อทำอาหาร แต่อย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละ หอพักที่ฉันอยู่มันเล็กมาก ทำให้สามารถทำอาหารได้ไม่กี่อย่าง
หมับ
“อ๊ะ” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจทันทีที่มีมือหนาของใครบางคนเดินมากอดเอวฉันจากด้านหลัง
“ทำไมตื่นเช้า” เสียงทุ้มกระซิบถามฉันข้างหู
“ชินแล้วมั้งคะ” ฉันตอบกลับไป
“...” คนตัวสูงก็เงียบไม่พูดหรือถามอะไรออกมาอีก
“แล้วพี่ไม่เตรียมตัวไปทำงานเหรอ” ฉันถามขึ้น
“วันนี้วันหยุด” อ่า จริงด้วยสิ ฉันก็ลืมไป
“วีลืม” แล้วฉันก็ตั้งใจทำอาหารต่อด้วยท่าทีปกติ
“พี่อยากช่วย” ปากหนาเอ่ยบอกฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตอบกลับ
“พี่อยากช่วย” มือหนาก็เอื้อมมมาจับมือฉันที่กำลังทอดไข่ดาวอยู่
“พี่ด
