หนึ่งปีผ่านไป...
“...” ใบหน้าเล็กนั่งก้มหน้างุดมองมือตัวเองที่เกี่ยวกันไปเกี่ยวกันมาจนมือหนาของคนที่นั่งด้านข้างต้องเอื้อมไปจับมาวางไว้บนตักของเขา
“เป็นอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“วี...”
“...ตื่นเต้น” ปากเล็กตอบ แล้วที่เธอมีอาการแบบนี้ก็เพราะว่าตอนนี้เธอกำลังจะเดินทางกลับไปที่บ้านของเธอ บ้านที่ต่างจังหวัดที่มีพ่อแม่ของเธอรออยู่
“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกลูก แม่อยู่ตรงนี้นะ” คาราเมลที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มเอ่ยออกมาอย่างปลอบขวัญว่าที่ลูกสะใภ้ของตัวเอง ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ครอบครัวของดินเลือกที่จะไปทำเรื่องสู่ขอคนตัวเล็กตามความต้องการของคาราเมลที่ต้องการให้เกียรติว่าที่ลูกสะใภ้คนโปรด หลังจากที่เธอได้รับรองว่าเรียนจบจากโรงแรมแล้ว คาราเมลก็จัดการพูดคุยดำเนินเรื่องทันทีอย่างไม่รีรอ
“พ่อแม่หนู ท่านก็โอเคใช่ไหม” ใบหน้าเล็กของแม่สามีเอ่ยถามร่างบาง
“ก็...ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ พี่ดินก็เคยคุยแล้ว” วียิ้มตอบ
