ตอนที่ 7
ฝันร้าย
ผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้ ที่แสงตะเกียงมุมห้องนั้นวูบไหว ก่อนจะค่อย ๆ ดับลงเพราะแรงลมอ่อน ๆ จากนอกหน้าต่าง ช่องไม้ไผ่ที่ปิดไว้ไม่สนิทปล่อยให้อากาศเย็นชื้นลอดเข้ามา อากาศด้านนอกแม้ฝนจะโปรยปรายไม่หนักนัก แต่เสียงฟ้ากลับก้องคำรามดังขึ้นเป็นระยะอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
บนเตียงนอนในห้องพักนั้น ร่างของชายหญิงสองคนยังคงแนบชิด หญิงสาวซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาขณะที่ซูอวี่เองก็เผลอหลับไปด้วยความเพลียจากการเดินทางและความสับสนในใจ ในขณะที่อีกห้องหนึ่งก็มีเด็กน้อยชายหญิงนอนอยู่
“เปรี้ยง!!”
ร่างเล็กของเสี่ยวซูสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมดวงตากลมโตที่เบิกกว้าง ม่านน้ำตาคลอเบ้าจนหยาดน้ำตานั้นไหลออกมาจากหางตาเป็นทาง เธอนั่งขึ้นบนที่นอนทันทีก่อนจะกวาดตามองรอบตัวด้วยความหวาดกลัว
“ทะ.. ท่านพ่อ” เสียงเล็กสั่นเครือเรียกหาท่านพ่อซ้ำ ๆ แต่กลับไม่มีเสียงตอบ
มีเพียงต้าซูผู้เป็นพี่ชายฝาแฝดที่นอนอยู่ข้าง ๆ
