“นายกลับไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก” ณิชาเอ่ยไล่ไรเฟิลทันที โดยที่เธอไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของเขา
“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่ที่นี่กับเธอและลูก”
“อย่าเสียงดังใส่กันสิครับ เป็นเพื่อนกันแท้ๆ พูดกันน่ารักๆ สิครับ” แผ่นดินห้ามปรามศึกขนาดย่อมระหว่างณิชาและไรเฟิล แผ่นดินไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมเป็นเพื่อนกันถึงไม่รักกัน
“ลุงพอร์ชขา...” อิงดาวเอ่ยเรียกพอร์ชทันที เพราะกลัวว่าพอร์ชจะโดนคุณแม่ของเธอไล่เหมือนลุงเฟิล
“ครับคนสวยของลุง”
“เย็นนี้ลุงพอร์ชอยู่กินข้าวกับน้องดาวนะคะ” อิงดาวพูดกับพอร์ชด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว
“ลุงพอร์ชจะอยู่กินข้าวเย็นกับเราค่ะน้องดาว” ณิชารีบเอ่ยบอกลูกสาวตัวน้อยของเธอ ทั้งที่พอร์ชยังไม่ทันได้ตกลง จนไรเฟิลต้องข่มอารมณ์ความหงุดหงิดเอาไว้ ทีกับเขาไม่เจอกันเกือบสี่ปี เธอกลับไล่อย่างไม่ไยดี ทีกับคู่อริตอนสมัยเรียนของเขา เธอกลับยิ้มหวานให้มัน
“แสบทั้งแม่ทั้งลูก” พอร์ชส่า
