Chapter 30
หลังจากที่แผ่นดินและอิงดาววิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานเต็มอิ่ม ณิชาก็พาลูกๆ ของเธอไปอาบน้ำให้เด็กๆสบายตัว ทำให้ตอนนี้ไรเฟิลและพอร์ชนั่งอยู่เพียงลำพังที่โซนมุมรับแขกของบ้านหลังเดี่ยว
“เมื่อไหร่มึงจะกลับ...” ไรเฟิลตวัดตามองพอร์ชที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจราวกับบ้านตัวเอง โดยไม่มีทีท่าจะกลับบ้านไปสักที
‘ไม่รู้ว่ามันจะอยู่เป็นก้างขวางคอเขาทำไม ปากก็บอกว่าพี่น้อง แต่การกระทำของมันโคตรสวนทางสิ้นดี’ ไรเฟิลได้แต่ค่อนขอดอย่างหงุดหงิดอยู่ภายในใจ
“กูจะอยู่กินข้าวกับหลานของกูก่อน ว่าแต่มึงเหอะ เมื่อไหร่จะกลับไปซะที” พอร์ชยักคิ้วใส่ไรเฟิลกวนๆ เขาไม่ได้สนใจกับท่าทางหงุดหงิดของไรเฟิลแม้แต่น้อย
“กูจะกลับเมื่อไหร่ก็เรื่องของกู ในเมื่อเมียกับลูกของกูอยู่ที่นี่” ไรเฟิลอยากจะฟาดหมัดใส่หน้าของพอร์ชสักที แต่ไรเฟิลก็ได้แค่คิด ขืนเขาชกหน้าเชี่ยๆ ของมันให้เสียโฉม ณิชาคงได้โกรธเขามากกว่าเดิม
