“หัดให้ลูกเรียนรู้กับคำว่ารอ อย่าไปตามใจซะทุกอย่าง วันนี้เป็นเรื่องกิน แล้วต่อไปวันข้างหน้าลูกต้องการอะไรที่มันไม่ถูกไม่ควร แต่นายก็ยังตามใจทั้งที่รู้ว่าผิด เพียงเพราะลูกอยากได้ ลูกจะเติบโตไปเป็นคนยังไง นายคิดดูดีๆ ก็แล้วกัน” ณิชาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนทำให้คนในโต๊ะอาหารพากันเงียบกริบไปหมด
“ฮึกๆ” อิงดาวเบ้ปากคว่ำร้องไห้ แล้วกระโดดลงจากเก้าอี้เดินไปหาณิชา
“คุณแม่ขา น้องดาวขอโทษนะคะ น้องดาวจะไม่เอาแต่ใจแบบนี้อีกแล้ว คุณแม่ยกโทษให้น้องดาวนะคะ” อิงดาวพูดน้ำเสียงสั่นน้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร อีกทั้งยังก้มหน้ามองเท้าตัวเองอย่างสำนึกผิด
“แม่ไม่ได้โกรธหนูหรอกลูก แม่แค่ไม่อยากให้หนูเอาแต่ใจตัวเอง มันดูไม่น่ารักเลย” ณิชาจับประคองหน้าเล็กของลูกสาวให้สบตากับเธอ แล้วยิ้มหวานอบอุ่นให้อิงดาวด้วยความรัก
ไรเฟิลพอได้มองภาพแม่ลูกแสดงความรักต่อกัน เขารู้สึกอุ่นซ่านไปที่หัวใจ ณิชาเลี้ยงลูกของเขาได้ด
