ผกาลีมองซ้ายมองขวา น่าแปลกที่ในขณะนั้น ทุกอย่างรอบตัวตกอยู่ในความเงียบสงัด ราวกับว่าในวินาทีนั้น…ทั้งบ้านมีแต่เธอกับจอมขมังเวทย์
“แค่แวะมาทักทาย”
กล่าวจบก็หัวเราะหึๆ เสียงนั้นเยียบเย็นพอๆกับรอยยิ้ม สายตายังไม่ละจากอาการจับจ้องเรือนร่างน่ามองของเธอ ผกาลีพยายามกวาดสายตามองหาคนใช้ พอหันกลับมาอีกที ก็พบว่าร่างโย่งเย่งสูงใหญ่ของพ่อหมอกำลังลับไปทางด้านหลังกอพุทธรักษาที่อวดดอกสีชมพูสะพรั่งอยู่ข้างๆกอกล้วยที่ท้ายบ้าน เห็นชัดกับตาว่าเขาไม่ได้กลับออกไปทางประตูหน้าบ้านแต่อย่างใด
“ป้าช้อย…นังแจ๋ว…ลุงดำ หายหัวไปไหนกันหมด”
เสียงของผกาลีที่แผดลั่น ปลุกทุกคนในบ้านให้คลายออกจากอาการคล้ายต้องมนต์สะกดให้อยู่ในอาการมึนงงไปชั่วครู่
ที่โฮมสเตย์ของลุงเกษม
หัวค่ำซึ่งลมสงบ บรรยากาศรายรอบจึงตกอยู่ในความสงัด ใบหญ้าที่เคยระบัดไหวอยู่ในสายลมค่ำ ในโมงยามนี้กลับแน่นิ่งราวกับไร้
