“รอนนี่”
น้ำค้างร้องเรียกด้วยความตกใจ แลเห็นร่างสูงใหญ่ของรอนนี่ค่อยๆซวนเซไปเล็กน้อย ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดที่สีข้าง เพราะคมเขาของควายอาคมตัวนั้น ยืนยันด้วยโลหิตสีแดงที่เปรอะเลอะอยู่ข้างลำตัว
ภายในห้องทำพิธีของอาจารย์คง
โครม…
ขันน้ำมนต์คว่ำกระจายลงมาจากพาน กระแสลมสาดความยะเยือกเข้ามาในห้อง แสงวูบวับจากเปลวเทียนหลายเล่มที่จุดเรียงล้อมขันน้ำมนต์อยู่ในขณะนั้นดับวูบลงพร้อมๆกัน รูปปั้นของควายธนูหล่นแหลกลงตรงหน้าจอมขมังเวทย์ ยับเยินจนแทบไม่เป็นรูปเป็นร่าง
“ใครวะ…”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ใครบังอาจลองดีกับกู” ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครกล้าลบเหลี่ยมอาจารย์คง
“เกิดอะไรขึ้นครับอาจารย์”
ไอ้เบิ้มที่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นเฝ้าอยู่หน้าประตูห้อง ตะโกนถามด้วยความตกใจ
“ใครมันบังอาจสยบควายธนูของกู”
อาจารย์คงกราดน้ำเสียงไปในความสงัด รู้สึกโกรธจัดที่ควายธนูถูกทำลายลงด้วยอาคมที่แข็งแกร่งกว่า
