“นี่!…คุณผกา กรุณาให้เกียรติกันหน่อย ถ้าจะคุยกัน ฉันจะตัดสายทิ้งเดี๋ยวนี้ ถ้าขืนคุณยังงี่เง่าฟาดงวงฟาดงาเพราะความหึงบังตาอยู่อย่างนี้” น้ำค้างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างถึงที่สุด
“ฉันอยากเจอเธอ…เราต้องคุยกัน” เสียงของผกาอ่อนลงเล็กน้อย เมื่อเสียงขู่ของน้ำค้างจริงจัง
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
“ฉันใช้เวลาไม่นาน…เย็นนี้ ที่ร้านอาหาร…ร้านเดิมที่เธอกับสามีฉันนัดเจอกัน”
“นี่คุณ…”
น้ำค้างเลือดขึ้นหน้า เมื่อผกาไม่ยอมลดละ สังเกตจากน้ำเสียงตอกย้ำความเดิม ตรงคำว่า ‘ร้านที่เธอกับสามีฉันนัดเจอกัน’
ทว่าน้ำค้างยังไม่ทันจะกล่าวอะไรไปมากกว่านั้น ผกาลีก็ชิงตัดบทเป็นเชิงบังคับว่า
“ในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกัน หากเธอยืนยันถึงความบริสุทธิ์ใจ เราควรจะเคลียทุกอย่างให้กระจ่าง จะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจต่อกัน…ทั้งชาตินี้และชาติหน้า”
น้ำเสียงของผกาลีตอนที่เน้นคำว่า ‘ทั้งชาตินี้และชาติหน้า’ ก
