เพ็ญกระแทกเสียงเล็กน้อย แววตาขุ่น ทำให้บรรยากาศในขณะนั้นที่ค่อนข้างอึมครึม เปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมาในทันใด
“เพ็ญ…”
น้ำค้างเรียกชื่อเพื่อนเบาๆ แอบหยิกต้นแขนของเพ็ญ เพราะรู้ว่าเป็นคนใจร้อน จึงเตือนเป็นนัยว่าให้ใจเย็นๆเข้าไว้ ค่อยๆพูดค่อยๆจา เพราะรู้ตัวว่ากำลังจะตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนในร้าน เมื่อสายตาหลายคู่ เริ่มจากโต๊ะข้างๆ เหลือบมองมาอย่างให้ความสนใจ ปากขมุบขมิบของบางคน เริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานา
“ขอโทษด้วยนะ เก้าอี้ไม่ว่าง และคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องนั่ง เพราะฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะคุยนาน แค่ต้องการสั่งสอนอีพวกผู้หญิงหน้าด้านที่ชอบยุ่งกับสามีชาวบ้าน” ผกาลีเปิดฉากสนทนาได้รุนแรงเกินคาด
“ไม่เป็นไร…ถ้างั้นก็ยืนคุยค้ำหัวกันแบบนี้แหละ เพราะฉันกับเพื่อนก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะอยู่นาน ถ้าขืนอยู่นาน พานจะเหม็นขี้หน้ากันเสียเปล่าๆ”
เห็นดังนั้น เพ็ญก็เลยกระแทกน้ำเสียงใส่ ทำท่ายักไหล่ ยีย
