กรุงเทพฯ
ค่ำของวันเดียวกัน ได้ยินเสียงรถยนต์เลาะเลียบมาที่หน้าบ้าน ไม่นานก็ดับเครื่อง หลังจะลอจอดใต้ร่มหูกวาง ชั่วอึดใจ เสียงกดออดที่หน้าประตูก็ดังขึ้น
“มีคนมาหาครับแม่”
วศินรีบบอก ละมือจากการบ้านตรงหน้า ชำเลืองมองแม่ซึ่งสะละวนอยู่กับการเตรียมอาหารค่ำอยู่ในครัว กลัวว่าน้ำผึ้งอาจจะไม่ได้ยิน หารู้ไม่ว่าผู้เป็นแม่จิตใจจดจ่ออยู่ตลอดเวลากับความเคลื่อนไหวที่หน้าประตูบ้าน
น้ำผึ้งวางมือจากงานตรงหน้า ทอดสายตามองผ่านหน้าต่างตั้งแต่เสียงรถแว่วเข้ามาในหู หลายวันมานี้หญิงสาวแทบไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เพราะความรู้สึกที่พร่ำภาวนาอยู่ในใจตลอดว่า ‘คาร์ลอสจะกลับมาตามที่ได้ให้สัญญาเอาไว้กับเธอ’ แม้วันเวลาจะล่วงเลยมาหลายวัน โดยไม่มีข่าวคราวของเขาเลยก็ตาม
น้ำผึ้งเดินออกมาเปิดประตู เนื่องจากแสงไฟส่องสว่างตรงหน้าบ้านเพิ่งเสีย หลอดขาดไปเมื่อสองวันก่อน ทำให้แลเห็นร่างสูงโปร่งไม่ชัดเจนนัก เงาตะคุ่มเคลื่อนไหว
