ตอนสามโมงเย็นของวันเดียวกันนั้น
น้ำผึ้งขับรถมาส่งคาร์ลอสที่สนามบิน เพื่อกลับอเมริกา เมื่อรถแล่นมาถึงประตูสำหรับผู้โดยสารขาออก เธอชะลอความเร็ว วาดวงเลี้ยวเข้าจอดเลียบไหล่ทาง เมื่อรถหยุดนิ่ง ร่างสูงใหญ่ที่นั่งเคียงข้างมากับเธอ กลับไม่ขยับเขยื้อน คาร์ลอสไม่มีทีท่าว่าอยากจะลงจากรถ กระทั่งเธอเอ่ยขึ้น
“ถึงแล้วค่ะ”
“น้ำผึ้ง”
คาร์ลอสเรียกเธอ เขาครุ่นคิดมาตลอดทาง แววตาอาลัยอาวรณ์ มองตาเธอเหมือนอยากจะกอดจูบร่ำลา ทว่าหญิงสาวก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างถึงที่สุด ด้วยการเบือนหน้าหนี ไม่รับไม่รู้ในอาการเรียกร้องของเขา
คาร์ลอสเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปกุมหลังมือของเธอ แล้วบีบเบาๆ
น้ำผึ้งพยายามจะชักมือกลับ ทว่าคาร์ลอสยื้อเอาไว้
มีถ้อยคำมากมายที่อัดอั้นอยู่ในอกของหญิงสาว ถ้อยคำที่เธออยากจะกล่าว…ก่อนจาก ทว่าสุดท้ายก็เอ่ยออกมาได้เพียงประโยคเรียบๆ
“โชคดีนะคะ” กล่าวพร้อมกับเอื้อมไปกดปุ่มคลายล็อคประต
