กลางดึกของคืนนั้น
หลังจากส่งลูกชายเข้านอนเป็นที่เรียบร้อย น้ำผึ้งจึงก้าวออกมาจากห้องนอนของลูก เมื่อกลับเข้ามาที่ห้องนอนของตัวเอง ก็ทอดกายลงบนเตียงนอนที่รู้สึกว่ามันใหญ่โตขึ้นจนรู้สึกเวิ้งว้าง ในวันที่ต้องนอนคนเดียว
หลังจากปิดไฟ ยกหลังมือขึ้นก่ายหน้าผาก ลืมตาโพลงอยู่ในความมืด ครุ่นคิดถึงชีวิตในวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไปด้วยหัวใจอันอ่อนล้า ชั่วอึดใจ…เปลือกตารียาวก็หรี่หลับลงในที่สุด ยืนยันด้วยเสียงระบายลมหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมอ แผ่วอยู่ในความสงัดของรัตติกาล
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร
เพล้ง!!!.
หญิงสาวมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงคล้ายสิ่งของบางอย่าง แตกกระจายอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน
‘เสียงอะไร?’
ด้วยความตกใจ น้ำผึ้งรีบรวบรวมสติขึ้นจากความงัวเงีย หยัดร่างขึ้นจากเตียงนอน ก้าวยาวๆไปเปิดไฟ มองขวามองซ้ายก่อน
