อีกสองวันถัดมา ที่บ้านของน้ำผึ้ง
บรรยากาศในตอนสายถูกย้อมเอาไว้ด้วยแสงสีเหลืองนวลของแดดอุ่น รถของน้ำค้างเลียบจอดข้างฟุตบาท ที่ไหล่ทางด้านซ้าย ภายใต้ร่มเงาไม้สลับริ้วลายของแดด อันเกิดจากลำแสงที่ส่องลอดลงมาจากกิ่งก้านและพุ่มใบหนาทึบของหูกวางต้นใหญ่ ใกล้ๆกับประตูหน้าบ้านของพี่สาว
เธอก้าวออกมาจากรถ พร้อมด้วยข้าวของพะรุงพะรังในมือทั้งสองข้าง หอบหิ้วเอามาฝากพี่สาวกับหลานชาย “วศิน…แม่ไปไหน ดูเถอะ! ประตูหน้าบ้านก็ไม่ล็อคเอาไว้”
น้ำค้างถามทันทีที่ยื่นใบหน้าเข้าไปในบ้าน เห็นหลานชายกำลังให้ความสนใจอยู่กับหน้าจอโทรทัศน์
เธอถามหลานชายด้วยความประหลาดใจที่ไม่เห็นน้ำผึ้ง นึกตำหนิในความสะเพร่าของพี่สาว ว่าควรจะปิดประตูบ้านให้มิดชิดกว่านี้ ด้วยความรู้สึกเป็นห่วง เพราะผู้คนในละแวกนั้นต่างก็รู้ดีว่าบ้านเช่าหลังนี้ มีแค่สองแม่
