“ต้านอาต้านมาทำอันใด” เสียงกร้าวเล็ก ๆ เปล่งออกมาพร้อมดวงตาที่หรี่ลงอย่างจับผิดทำให้ชิวขุยตกใจ ปกติเขาซ่อนเร้นอำพรางเก่งกาจ แต่ทว่าวันนี้กลับพลาดท่าให้กับเด็กอายุสามขวบเอาเสียได้
“เอ่อ...ข้า...เอ่อ...” ชิวขุยไม่ได้ทันเตรียมตอบคำถามของผู้ใดมา กระทั่งเด็กน้อยผู้นี้ ยิ่งแววตาอำมหิตเล็ก ๆ นี่ทำให้เขาประหม่าไปทีเดียว
“ต้านพ่อข้าเป็นแม่ทัพ...ต้านโกหกข้าเพียงคำเดียวรับรองว่าข้าทุบต้านแน่” เด็กน้อยกำหมัดชูขึ้นแม้ว่าจะวัยแค่สามขวบแต่ว่าร้ายเอาเรื่อง นางรับรู้แล้วว่าตอนนี้นางไม่ต้องหวาดกลัวสิ่งใด ทั้งท่านแม่ก็แยกบ้านออกมาแล้ว หากผู้ใดคิดมารังแก นางสู้ตาย
“ขะข้า...”
“ยู่ถิง...ทำอันใดอยู่...มาทานข้าวได้แล้ว” เสียงเรียกของมารดาทำให้นางหันกลับ แต่นั่นกลับกลายเป็นช่องทางให้ชายผู้นั้นหลบหนีไปได้ เมื่อหันกลับมายู่ถิงพบว่าชายที่ท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ หายไปแล้ว
เจ็บใจนัก!
เด็กตัวน้อยกล่าวแล้วก็วิ่งหลุน
