แน่นอนว่าเขาไม่ใจอ่อนเหมือนเฟยหยวนแน่!
“พวกเจ้าไม่สงสารพ่อหรอกหรือ”
“ท่านนิสัยไม่ดี ต่อให้ไม่รู้ว่าพวกเราเป็นลูกท่าน แต่ท่านยังให้ลูกน้องของท่านทำร้ายข้า” เฟยหยุนคิดถึงเรื่องราวแต่หนหลังที่ยังไม่ได้สะสาง
เฟยหยวนนึกขึ้นได้ตอนนั้นเขาเลือกเสื้อผ้าอยู่กับท่านพี่แล้วท่านพ่อก็นั่งหดหัวเหมือนเต่าอยู่ในรถม้า นั่นย่อมไม่ใช่บุรุษที่ดี ต่อให้จำความได้หรือไม่ได้ ท่านแม่สอนเสมอว่าห้ามรังแกคนที่อ่อนแอกว่า
“ก็ตอนนั้น...ตอนนั้นพ่อผิดไปแล้ว เพียงแต่เร่งรีบเท่านั้น ไม่คิดว่าหวงหลานจะเป็นอันธพาลขนาดนั้น” นึกไปแล้วก็รู้สึกสลดนัก ใครจะคิดว่าเด็กชายที่ยืนขวางทางเขาในคราวนั้นคือบุตรชายแสนร้ายกาจทั้งสอง หากล่วงรู้ละก็เขาย่อมไม่ทำเช่นนั้นแน่
ไห่มี่เฟิ่งยิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกสนุกไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าบุตรชายของนางช่างรู้ใจนางเสียจริง ตอนนี้นางไม่มีเวลามาคิดเรื่องลามกเช่นนั้น นางต้องทำงานอีกมากมาย ทั้งสัญญากั
