“ท่านพี่เด็กที่น่าสงสารอยู่วัดร้างนี่ขอรับ ข้าจำชุดที่ข้าซื้อเมื่อวานให้เขาเองกับมือได้”
“เจ้ามีเรื่องอันใด” เฟยหยุนถามก่อน เพราะท่าทางเหมือนมีเรื่องใหญ่ คงต้องการความช่วยเหลือ
“นายหญิง...นายหญิง...”เด็กชายพูดไปก็หอบไป ทำให้ผู้เฒ่าอี๋ว์เฉียนที่ตรวจโรคให้คนที่มาซื้อยาเสร็จแล้วเดินออกมายืนอยู่หน้าร้านรอฟังเช่นกันว่ามีเรื่องอะไร
“แม่ข้าทำไม” เฟยหยุนไม่ได้รู้สึกว่าต้องมีเรื่องตกใจอะไร ท่านพ่อก็ไปกับท่านแม่ด้วย จึงไม่ได้นึกห่วง
“นายหญิงโดนจับไปขับรับ รถม้าวิ่งออกไปทางนอกเมือง นายท่านกำลังควบม้าตามไปไม่แน่ว่าจะทันหรือไม่”
ได้ฟังคำพูดของเด็กชายเฟยหยวนแบะปากจะร้องไห้รีบหันไปบอกท่านปู่
“ท่านปู่...ฮึก...ท่านแม่”
“พวกเจ้าอยู่นี่เดี๋ยวปู่มา” อี๋ว์เฉียนไม่นึกว่ากลางวันแสก ๆ เช่นนี้กลับมีคนกล้าปล้นคน เขาเห็นว่าแม่นางไห่มี่เฟิ่งมีอันตรายก็กระโดดขึ้นไปด้านบน แล้วรีบใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปดูบนต้นไ
