ไห่มี่เฟิ่งนึกถึงจี้หยกที่นางติดตัวมาตั้งแต่เกิด นางไม่เคยเห็นหน้าบิดาเลยด้วยซ้ำ ความทรงจำในร่างจำได้ว่าผู้เฒ่าไห่เอ็นดูนางอย่างมาก และคิดส่งมาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์อยู่ตระกูลเฉิน จากสัญญาการแต่งงาน ความทรงจำในร่างเหลือเท่านี้จริง ๆ แต่นางไม่เข้าใจเหตุใดจี้หยกนั่นถึงกลายเป็นว่าอ๋องฮูโต๋คิดว่าสามีนางเป็นบุตรชายของเขาไปได้ นี่มันเกิดเรื่องเข้าใจผิดอะไรกัน
“ไม่...ไม่จริง...ข้าต้องมีลูกชาย...”
“ท่านจะมีลูกชายหรือไม่ข้าไม่รู้แต่เขาไม่ใช่ลูกชายท่าน จี้หยกเป็นของข้า ข้าโตมาจากสกุลไห่ มารดาข้าทิ้งข้าไว้กับผู้เฒ่าไห่ที่เลี้ยงข้าดุจลูกหลาน”
“ไม่...”
“ใช่แล้วจี้หยกของนาง เพราะเรื่องนี้เองหรือที่ทำให้ท่านถึงกับลงมือกับข้า จนข้าต้องพรากจากลูกและเมียถึงสามปี” เฉินเฟยอี้รู้สึกโกรธนัก เขาพลัดพรากจากนางมาสองครั้งจากแต่งงาน หลังจากศึกเขาก็กลายเป็นคนหายสาบสูญทำให้นางต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง นี่มันเรื่อ
