ข้าทะลุมิติมาเป็นนางร้ายที่เลี้ยงบุตรสาวเพียงลำพัง

บทที่ 8 เมียข้าอยู่ที่ใดกัน 2/2

“อาอี้...เจ้ามาเหนื่อย ๆ เหตุใดไม่มาพักเล่า มา ๆ มานั่งแม่จะให้บ่าวเอาน้ำชามาให้” เผิงเสี่ยวหร่านกุลีกุจอต้อนรับบุตรชายที่เป็นหน้าเป็นตาของบ้านทันที เพราะลูกสองคนของตนไม่เอาไหน อาศัยบารมีพี่ชายกินไปวัน ๆ

“ท่านพ่อเล่าอยู่ที่ใด” ใบหน้าไม่ยิ้มปราดมองแม่เลี้ยงหมายจะถามหาท่านพ่อของเขา หรือท่านพ่อก็เห็นดีเห็นงามเรื่องที่แม่เลี้ยงทำด้วย แค่นี้เขาคิดว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะหากไม่ใช่นางคงไม่กระเด็นออกจากบ้านโดยไร้ความผิดเช่นนี้

“ข้าจะให้คนไปเรียนนายท่านเดี๋ยวนี้”

เผิงเสี่ยวหร่านรีบพูดเอาใจ

“ตามไห่มี่เฟิงกับหว่านยู่ถิงมาด้วย ข้าอยากพบนางเช่นเดียวกัน” เขาไม่ลืมกล่าวถึงสตรีอีกสองผู้ที่เป็นห่วงจนรอให้ถึงเวรหยุดของตนไม่ไหว เร่งลาราชการลับมาก่อน

“เอ่อ...คือว่า เรื่องนั้น”

เฟยหวงกับเฟยเทียนค่อย ๆ ลุกขึ้นหมายจะหนีไป เพราะไม่อาจจะตอบคำถามได้เช่นเดียวกัน แต่ทว่าเมื่อย่องไปถึงหน้าประตูกลับมีเสียงเรียกให้หยุดเสียอย่างนั้น

“นั่นเจ้าสองคนจะไปที่ใด พี่ใหญ่กลับมาแท้ ๆ เหตุใดไม่อยู่พูดคุยกันเสียเล่า” เฟยอี้ไม่ยินยอมให้ทุกคนออกไป วันนี้อย่างไรเขาจะพูดให้รู้เรื่อง

เอ่อ...เอ่อ...เอ่อ...!

เผิงเสี่ยวหร่านไม่ทันได้เตรียมรับมือให้ดี เพราะไม่คิดว่าลูกชายคนโตจะกลับมาในวันนี้ เมื่อกี้นางก็ไม่รู้ว่าลูกชายได้ยินสิ่งใดที่นางพูดบ้าง

ขณะที่ยืนอ้ำอึ้งอยู่นั้น คนที่ทุกคนรออยู่ก็เดินมาถึงเรือนกลางโถงรับแขก

“อาอี้...เจ้ากลับมาแล้วพ่อดีใจยิ่ง” เฟยหงโผเข้ากอดบุตรชาย เขาตรอมใจมาหลายวันเรื่องสะใภ้ที่เขาเลือกมาหายไปไม่รู้ไปตามที่ใด เพราะว่านางออกจากเมืองเขื่อชินไปแล้ว ครั้นจะไปถามจากแม่เฒ่าไห่ก็เกรงว่าจะโดนทางโน้นต่อว่า จึงได้แต่เก็บความเจ็บช้ำรอบุตรชายกลับมา

“คารวะท่านพ่อ ลูกอกตัญญูไม่ได้อยู่ดูแลท่านตั้งสองปี สบายดีหรือไม่” เสียงที่กล่าวอย่างนอบน้อมนั้นทำให้เฟยหงยิ่งรู้สึกผิดต่อบุตรชายมากขึ้นไปอีก ทั้งที่รับปากแล้วว่าจะเลี้ยงดูภรรยาและลูกสาวให้ดี แต่กลับปล่อยให้ไปตกระกำลำบากอยู่ด้านนอก

“พ่อ...พ่อผิดต่อเจ้ายิ่งนักอาอี้...ฮึก...ฮึก...อื้อ!” เสียงสะอื้นของชายที่ชราวัยทำเอาเฟยอี้ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องใดกันขึ้นแน่ เขาต้องการความกระจ่างในเรื่องนี้

“เอ่อ...ท่านพี่ลูกมาเหนื่อย ๆ เอาเรื่องปวดหัวใส่ด้วยเรื่องอันใด มิสู้เราไปกินข้าวกันพร้อมหน้าดีหรือไม่ เด็ก ๆ เตรียมอาหารตั้งโต๊ะเลี้ยงคุณชายใหญ่กลับจากทัพ” เผิงเสี่ยวหร่านรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนที่สามีจะเปิดเผยนางต่อบุตรชายคนโต

“ข้าคงกินเข้าไปไม่ลง หากไม่ได้พบหน้าภรรยากับลูก ไม่ทราบว่าท่านทราบหรือไม่ว่านางอยู่ที่ใด” น้ำเสียงที่เข้มขึ้นหันไปถามแม่เลี้ยงทั้งส่งสายตากดดันไปพร้อมนั้น ทำให้เผิงเสี่ยวหร่านเกิดความกังวลขึ้นหนึ่งสาย ก่อนจะฉีกหน้ายิ้มเล็กน้อยพร้อมกับกล่าวให้ร้ายภรรยากับลูกสาวของลูกชายคนโต

“เจ้าจะถามหาคนที่ไม่รักดีเพื่ออันใดกัน นางไม่อยู่รอเจ้าแล้ว นางหนีไปกับชายชู้ก่อนเจ้ากลับ” นางยังยืนกรานกระต่ายขาเดียวว่าสะใภ้กับลูกสาวหนีจากบ้านไปเองไม่เกี่ยวกับนาง

เฉินเฟยอี้ยิ้มให้กับแม่เลี้ยงที่ได้ฟังความจริงอย่างเหลือเชื่อจากปากนาง

ใช่...ใครเชื่อก็ไปเคี้ยวหญ้าเถอะ เขาไม่ได้หูหนวกนะที่จะไม่ได้ยินแม่เลี้ยงกับน้องสาวน้องชายพูดคุยกัน หากไม่ได้เบาปัญญาจนเกินไปก็เข้าใจทันทีว่านางประสบกับอันใดบ้างตลอดสองปีที่ผ่านมา

“ข้าถามว่า...เมีย...ข้า...อยู่...ที่...ใด”

เขาเดินย่างสามขุมเข้าไปหาแม่เลี้ยงทั้งกดคำเน้นที่ละคำเผื่อแม่เลี้ยงจะไม่เข้าใจที่เขาพูด

“อาอี้...เจ้า...เจ้า...เหตุใดพูดกับแม่เช่นนี้”

ปัง!

เฉินเฟยอี้โมโหจนไม่อาจจะควบคุมโทสะได้อีกต่อไป เท้าของเขาเตะเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ๆ ไปจนชนกำแพง

ว้าย...!

เสียงกรีดร้องของเผิงเสี่ยวหร่านกับเฟยเทียนดังขึ้น พร้อมกับเฟยหงที่กำลังจะเป็นลมไปอีก

“อาอี้...เป็นพ่อเจ้าที่ผิดเอง ดูแลนางไม่ได้ ปล่อยนังคนใจร้ายไล่นางออกไป...ลงโทษพ่อเถิด...พ่อผิดไปแล้ว”

“ท่านพี่...กล่าวหาข้าเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ” เผิงเสี่ยวหร่านยังไม่รู้ความผิด ทั้งยังตะโกนต่อว่าสามีไม่ได้เกรงกลัวสิ่งใด นั่นทำให้เฟยอี้รู้แล้วว่าบ้านนี้มันไม่น่าอยู่เลยจริง ๆ

“ดี...พวกท่านทำกับภรรยาและลูกข้าเช่นนี้ พวกท่านก็อยู่บ้านนี้ไปเถอะ ในเมื่อไม่มีลูกและภรรยา ข้าก็จะไม่อยู่เช่นเดียวกัน อ่อ...ต่อไปพวกท่านโปรดเรียกข้าว่าแม่ทัพเฉินก็แล้วกัน ข้าเลื่อนตำแหน่งและจะได้รับบรรณาการเป็นจวนใหม่ ข้าจะไปอยู่กับลูกและเมีย ส่วนเบี้ยหวัดข้าจะไม่ส่งให้พวกท่านใช้ ก็ใช้ของเก่าที่ข้าส่งให้สองปีที่ผ่านมากินใช้ให้สุขสบายก็แล้วกัน”

“อาอี้...เจ้า...เจ้าอย่าทิ้งพ่อไป” เฟยหงมีลูกชายคนโตเป็นความภูมิใจเดียวที่มี หากเขาออกจากตระกูลไปตนจะอยู่ได้เช่นไร

“หากท่านพ่อไปอยู่กับข้า ข้าย่อมต้อนรับ แต่ว่าปลิงทั้งหลายที่อยู่ ณ ที่นี้ข้าไม่ต้อนรับ จำเอาไว้!”