เฉินเฟยอี้สูดหายใจเข้าลึกเต็มปอดข่มอารมณ์หึงหวงทั้งมองหน้าภรรยาหมายจะหาความกระจ่างจากคำพูดเมื่อครู่ของยู่ถิง แต่ทว่ามีเพียงนางที่ยิ้มเหือดแห้งเต็มทีส่งมาให้เขา สร้างความครางแครงใจอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงคิดอุบายหลอกถามจากลูกสาวคนดีน่าจะได้ความ
“ยู่ถิงลูกพ่อ...นี่พ่อของเจ้าเอง” เขาพยายามซ่อนความหึงไว้ในอกจนมิดชิดไม่ให้มันเผยออกมา หวังเพียงได้สานสัมพันธ์กับลูกสาวอย่างค่อยเป็นค่อยไปน่าจะทำให้เขาได้รู้เรื่องหลายเรื่องจากนาง
“ต้านพ่อเหรอต้านแม่”
เด็กน้อยมองอย่างไม่ไว้ใจ ตลอดที่จำความได้คือนางไม่เคยเห็นท่านพ่อเลยสักครั้ง แล้วนางก็อยู่ด้วยความหวาดระแวงในบ้านของท่านพ่อมาตลอดว่าจะโดนทำโทษหรือไม่ จึงไม่รู้ว่าชายตรงหน้าจะไว้ใจได้หรือไม่
“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิง...แต่ว่า” มี่เฟิงไม่รู้จะอธิบายให้นางเข้าใจอย่างไรดีว่ายู่ถิงไม่ใช่ลูกของนาง นั่นคือพ่อบุญธรรม แต่เด็กวัยนี้อ่อนไหวเกินกว่าจะรับรู้เรื่
