ไห่มี่เฟิ่งรีบกลับออกจากงาน ไม่บอกลากระทั่งซื่อจื่อเพราะเห็นว่าไม่มีเวลาแล้ว นางต้องออกจากเมืองหลวงของจี้ชวนก่อนที่ฟ้าจะมืด เหล่าบ่าวไพร่ในเรือนที่เห็นนายหญิงไห่มี่เฟิ่งขนของราวกับหนีบางสิ่งก็เร่งรีบทันทีไม่ชักช้า เมื่อรถม้าคันใหญ่ที่สามารถนั่งได้หลายคนจอดอยู่เบื้องหน้า กับรถม้าคันเล็กที่เอาไว้ใส่ของกลับบรรทุกเสร็จแล้ว เหล่าเด็ก ๆ ก็ยืนรออยู่แล้ว
ไห่มี่เฟิ่งที่เห็นกังเก่อกับยู่ถิงไม่พูดอะไรใบหน้าเศร้าสร้อยก็รับรู้ว่าเด็กทั้งสองอยากพูดบางอย่าง แต่ทว่านางกลับดึงทั้งคู่เข้าไปกอดไว้แทน
“เขาไม่ใช่ท่านแม่ทัพของเจ้า และไม่ใช่พ่อของเจ้าด้วย วันนี้ถือว่าพวกเรามาลาพวกเขาดีหรือไม่” นางลูบหัวเด็กชายที่ไม่เคยขี้แยแต่กลับมีน้ำคลอในหน่วยตา รับรู้ว่าเด็ก ๆ รอคอยการพบหน้าของเขามานานแสนนานแล้ว วันนี้เพียงได้มองที่ไกล ๆ ก็ทำให้พวกเขาเศร้าเสียใจ บนนั้นไม่อนุญาตให้คนไม่เกี่ยวข้องขึ้นไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวก
