ไห่มี่เฟิ่งเดินไปส่งซื่อจื่อที่หน้าบ้าน พร้อมกับเหล่าบ่าวรับใช้ของตัวเอง แล้วก็หันหน้ากลับเข้าสู่ตัวบ้านตรงเข้าห้องนอนทันที
ดวงตาที่ฉ่ำวาว ดุจมีหยดน้ำในตาหม่นหมองพร้อมร้องไห้ตลอดเวลา แต่นางต้องฮึบไว้แล้วใช้ระบบแมวผู้ช่วยเปิดการค้นหาว่ามีสิ่งใดที่พอจะยืนยันว่าเขายังไม่ตายได้หรือไม่ แต่ทว่ากลับไร้หนทาง หรือว่านิยายเรื่องนี้ต่อให้นางได้สมหวังก็เป็นเพียงการสมหวังชั่วคราวอย่างนั้นเหรอ
‘หรือว่าเพราะสุดท้ายพระเอกก็จะไม่ได้คู่กับนางร้ายเช่นนาง แต่ตอนนี้มันเลยเถิดไปจนมีลูกด้วยกันแล้ว แล้วในท้ายที่สุดนางต้องเลี้ยงบุตรสาวแล้วก็เจ้าก้อนแป้งในท้องนี่ลำพังอย่างนั้นเหรอ’
นางถามตัวเองเสร็จแล้วก็ยกมือปาดน้ำตาที่ไหลมาจากดวงตาครั้งแล้วครั้งเล่า จนสุดท้ายก็เช็ดมันไม่ไหวอีกต่อไป ปล่อยให้น้ำตาของนางร่วงหล่นมาจนพอใจ
เพราะบางทีการร้องไห้อาจจะเป็นหนทางที่ทำให้ดับความทุกข์ในใจได้บ้าง อย่างน้อยมันก็ดีกว่าเก็
