ไห่มี่เฟิ่งนำขาหมูที่สับเป็นชิ้น ๆ แล้วนำมาผัดกับเครื่องเทศ แต่ตอนผัดนางเติมกระเทียมรากผักชีตำละเอียดเพื่อเพิ่มความหอมลงไปด้วย ทำให้ตอนผัดยิ่งส่งกลิ่นหอมยิ่งนัก กลิ่นลอยอบอวลไปทั่วบ้านทำให้ยู่ถิงที่กำลังโศกเศร้าเรื่องท่านพ่อก็คลายลง วิ่งไปดูท่านแม่ในครัวว่าทำอาหารอันใด
“ท่านแม่ท่านทำอาหารอะไรเจ้าคะ หอมยิ่งนัก”
ยู่ถิงส่งเสียงหวานมาประจบท่านแม่ของนาง ไม่พูดเรื่องความเศร้าโศกนั่นอีก
“ขาหมูพะโล้จ้ะ ยู่ถิงนั่งรถม้าไปกับพี่อาถงไปรับกังเก่อมาทานข้าวเย็นด้วยกัน” ไห่มี่เฟิ่งใจดีกับสหายของยู่ถิงเสมอไม่ว่ามีสิ่งใดดีมักจะแบ่งให้กังเก่อด้วย
“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะรีบไปรีบกลับ” เด็กน้อยที่เริ่มตัวสูงพูดชัดเจนฉะฉานสร้างความเอ็นดูให้กับมี่เฟิ่งเป็นอย่างยิ่ง แต่เมื่อหันมาก็เห็นเข้ากับเสี่ยวซิ่วกับเสี่ยวห่าว นางจึงยิ้มให้กับเด็กทั้งสองคน
“เจ้าสองคนก็ไปด้วยกันกับนางเถอะ” ไห่มี่เฟิ่งบอกทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มทำ
