บทที่ 5 จดหมายถึงภรรยา 2/2
1133 คำ
หมู่บ้านธารน้ำใสมีคนขับเกวียนวัวเพียงคนเดียวคือท่านลุงกู้ เวลาคนเจ็บป่วยต้องการไปหาหมอ ก็ได้เขาผู้ขับเกวียนไปส่งที่โรงหมอในเมืองเขื่อชิน หากป่วยไม่มากก็แค่ต้มสมุนไพรกิน ชาวบ้านที่นี่นับว่ากินง่ายอยู่ง่าย หลังจากป้าจางไปแล้ว นางก็ครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดแจกจ่ายให้กับชาวบ้านดี
เหม่ยเหรินที่มีทักษะการปลูกผักอยู่แล้ว จึงจัดการรื้อแปลงผักเดิมทิ้ง แล้วก็นายหญิงของนางเอาเครื่องทุ่นแรงบางอย่างออกมาให้นางใช้อีกแล้ว มันเป็นก้านยาว ๆ มีด้ามจับแล้วก็ใบเป็นหนามแหลม ๆ กลิ้งไปมาก็ทำให้ดินร่วนซุย และมีจอบหน้าตาเป็นสามเหลี่ยมประหลาดแบบไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่มันใช้ง่ายนัก ไม่นานนางก็สามารถปลูกผักเสร็จไปสองแปลงแล้ว
“เหม่ยเหริน คนที่นี่เวลามีงานมงคลชอบทำอันใดกัน” ขณะที่ช่วยสาวใช้ปลูกผักไปด้วย นางก็คิดเมนูที่จะตอบแทนชาวบ้านไปด้วย เมื่อคืนนางเปิดฟังก์ชันใหม่ใช้งานพบว่ามีเครื่องปรุงระดับเชฟมิชลินสตาร์ หากนางจะทำอาหารคิดว่าเอาเครื่องปรุงพวกนี้มาทำ ย่อมทำให้รสชาติดีนัก
“ถ้าเป็นคนทั่วไปก็บะหมี่อายุยืนเจ้าค่ะความหมายมงคลยิ่ง” เหม่ยเหรินกล่าว เวลาตรุษจีนนางชื่นชอบมากจะได้กินหมี่อายุยืนรสชาติดี และนางจะได้กินแค่ช่วงเดียว เพราะช่วงปกติ นางกินแต่แผ่นแป้งแข็ง ๆ ประทังหิว
เมื่อวานนายหญิงต้มซุปร้อน ๆ มีข้าวสวยสีขาวเรียงเม็ดน่ากิน นางได้กินถึงขนาดเก็บเอาไปนอนฝันเลยทีเดียว
“หมี่อายุยืน...หากแจกง่าย ๆ ...อ้อ...ข้ารู้แล้ว”
‘มาม่าผัด’
ยุคนางคืออาหารสิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจเลยทีเดียว เมื่อคิดได้ดังนั้น นางก็ล้างไม้ล้างมือแล้วเข้าไปดูในระบบแมวผู้ช่วย
เมี้ยว! เมี้ยว!
[ระบบแมวผู้ช่วยยินดีต้อนรับ...หากทาสผู้ซื่อสัตย์มีสิ่งใดให้ช่วยสั่งมาได้เลย]
นางเลื่อนดูหน้าต่างโฮโลแกรมที่เปิดขึ้นมา แล้วก็เลือกซื้อเส้นมาม่ามากหน่อย ชาวบ้านที่นี่ราว30 หลังคา หากผัดมาม่าบ้านละหนึ่งห่อ ก็ซื้อยกลังเลยก็แล้วกัน นอกจากนี้นางยังซื้อเครื่องปรุงสูตรพิเศษออกมาด้วย
[เครื่องปรุงสูตรพิเศษระดับเชฟมิชลินสตาร์ จะซื้อได้วันละสองชิ้น หากซื้อแล้วระบบจะคูลดาวน์ 24 ชั่วโมง โปรดเลือกยืนยันจะซื้อหรือไม่]
มี่เฟิงไม่รีรอที่จะกดยืนยันทันที แล้วเลือกซอสผัดมาม่าขวดใหญ่ที่พอต่อการผัดมาม่า แจกคนทั้งหมู่บ้านได้ นางซื้อมาม่าเพิ่มอีกหนึ่งลังเผื่อเวลานางขี้เกียจทำอาหาร กับไข่ไก่อีก 2 แผง แล้วก็ผักที่จำเป็นเพราะนางยังไม่ได้ปลูกผัก
[กรุณารอสักครู่ แล้วเครื่องปรุงที่ท่านเลือกจะส่งไปยังห้องเก็บของของท่าน]
ระบบแจ้งเตือนสุดท้ายแล้วนางก็กดปิด เท่านี้ก็เป็นอันเสร็จ ที่นี่มีกระทะใบใหญ่อยู่แล้ว ผัดได้ไม่ต้องห่วงอุปกรณ์อื่นก็มีครบถ้วน
นางไม่ลืมหยิบปุ๋ยสูตรพิเศษที่ซื้อไว้ เอามาให้เหม่ยเหรินใส่ในแปลงผักอีกด้วย
“อาเหม่ย เจ้าเอาปุ๋ยนี่ละลายน้ำ แล้วรดในแปลงผักมันจะช่วยให้โตเร็ว”
นางอ่านสรรพคุณแล้ว ปุ๋ยชนิดนี้แม้ในอากาศหนาวที่ผักขึ้นยาก มันก็จะงอกงามดี นางจะได้มีผักกินไม่ต้องอดอยากเลยทีเดียว
“เจ้าค่ะ นายหญิง”
เหม่ยเหรินรับมาทำตามที่นายหญิงสั่ง แล้วก็จัดการเก็บของเพื่อไปทำอาหารเย็นกับนายหญิง แต่เมื่อเห็นข้าวของในครัวเยอะแยะทั้งผักด้วย นางก็อดแปลกใจไม่ได้
“นี่อะไรกันเจ้าคะ”
“พรุ่งนี้เราจะทำบะหมี่อายุยืนแบบพิเศษแจกคนในหมู่บ้าน” นางคิดได้แล้วว่า อาชีพเสริมนอกจากปลูกผักก็น่าจะทำอาหารแปลก ๆ ออกมาขาย แต่ว่ารสชาติต้องถูกปากคนกินด้วย ผัดมาม่าของนางถือว่าเป็นอาหารเลิศรสหากได้เครื่องปรุงสูตรพิเศษเหล่านั้น
“ดีเจ้าค่ะ เหม่ยเหรินจะช่วยนายหญิงหั่นผัก”
“เอ่อ...ข้าเห็นมีต้นกล้วยท้ายหมู่บ้านหลายต้นนัก เจ้าไปช่วยข้าตัดหน่อยได้หรือไม่ พรุ่งนี้เราต้องห่อไปแจกตามบ้าน”
“ได้เจ้าค่ะ”
แล้วทั้งสองและยู่ถิงน้อยที่ตื่นนอนพอดี ก็เดินออกไปท้ายหมู่บ้านด้วยกัน บรรยากาศช่างดีนัก มีเหล่าชาวบ้านมาทักทายกับพวกนางที่มาอยู่ใหม่อีกด้วย บรรยากาศแบบนี้ชวนให้คิดถึงชนบทแบบโลกที่นางจากมา มันอบอุ่นหัวใจจนนางยิ้มแก้มปริทีเดียว
“นั่นเจ้าจะไปที่ใดกัน”
“ท้ายหมู่บ้านข้าเห็นมีต้นกล้วยเจ้าค่ะ ข้าอยากได้ใบมันมาห่อผัดหมี่อายุยืนแจกชาวบ้าน ท่านป้าก็รอชิมนะเจ้าคะ” มี่เฟิงบอกด้วยรอยยิ้ม ทำให้เหล่าชาวบ้านต่างตั้งตารอคอยผัดหมี่อายุยืนฝีมือนาง แล้วก็พูดปากต่อปากไปจนทั่วทั้งหมู่บ้านธารน้ำใสแห่งนี้
รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความหวังดี ส่งมาให้พวกนางเป็นระยะ หากเปรียบกับในตัวเมืองเขื่อชินคงเปรียบกับกรุงเทพมหานคร เมืองหลวงที่นางจากมา ผู้คนล้วนไม่ค่อยรู้จักกันและเป็นมิตร แต่เมื่อกลับบ้านเกิด ชาวบ้านต่างรู้จักทักทายกัน มีน้ำใจเอาของโน้นนี่มาให้กัน
“นายหญิง...เท่านี้พอหรือไม่เจ้าคะ” เหม่ยเหรินตัดใบตองแล้วรีดเอาก้านออกจนได้ม้วนพับใหญ่ จึงบอกนายหญิง
“อื้อ...พอแล้ว เดี๋ยวเจ้าเอาก้านที่แห้งแล้วพวกนี้กลับไปด้วย ข้าจะไปทำเชือกมัดห่อบะหมี่” หากซื้อยางรัดของมาใช้ในยุคนี้ดูไม่เข้ากัน เช่นนั้นก็เอาแบบนี้แล้วกัน
“เจ้าค่ะนายหญิง”
ได้ของจนครบก็ได้เวลากลับบ้านตัวเอง ยู่ถิงนางทำปืนก้านกล้วยให้เล่นก็เดินตามมาเช่นเดียวกัน
“ต้านแม่...ยู่ถิงสนุกจังเลยเจ้าค่ะ”
“ดีแล้วลูกรัก ต่อไปแม่จะทำให้เจ้ามีความสุขที่สุด”
สตรีสามคนเดินกลับบ้าน โดยไม่รู้ว่ามีบางคนกำลังจับตามองพวกนางอยู่ แล้วเขาก็เร้นกายหายไป หลังจากดูจนแน่ใจแล้วว่าพวกนางอยู่บ้านหลังไหน แล้วอยู่กันกี่คน...
- ผู้เขียน
