หวงหลานเหลือบตามองเด็กตัวเล็กกระจิริดแต่วาจาโอหังนัก ไม่รู้ว่าบิดาผู้ใดกันเหตุใดถึงได้ไม่รู้จักสั่งสอนบุตรให้ดี ยืนกลางถนนเช่นนี้ได้เช่นไร
“ปากดีนัก อยากรู้จริงบิดาเจ้าผู้ใด” หวงหลานเดิมนิสัยอันธพาลอยู่แล้ว ยามนี้ได้ติดตามองค์รัชทายาทแห่งจี้ชวนยิ่งทำให้ตัวเองอยากอวดเบ่งบารมียิ่งนัก
“บิดาข้าเป็นใครไม่สำคัญ หาใช่เจ้าก็แล้วกัน” เฟยหยุนมองดูก็รู้ว่าทางนี้เป็นถนนที่ให้คนเดิน ไม่อนุญาตให้รถม้าหรือคนขี่ม้าวิ่งผ่าน เพราะป้ายที่ปักอยู่ด้านหน้าตนเองก็ระบุชัดเจน เว้นแต่บุรุษต่ำช้าผู้นั้นเท่านั้น ที่ไม่รู้ว่าเส้นทางนี้ใช้เพียงการเดินสัญจรหาได้อนุญาตให้รถม้าวิ่งผ่าน เขาไม่สนใจบ่าวรับใช้ที่ขี่ม้าตัวสูงอยู่เบื้องหน้า แต่สนใจไปยังบุรุษเห็นแก่ตัวผู้นั้นในรถม้าต่างหาก
“คุณชายอย่ามีเรื่องดีกว่า” อาถงกระซิบเตือนเบา ๆ คุณชายเฟยหยุนของตนไม่ใช่คนโกรธง่าย หากผู้ใดกระตุกโทสะได้แล้วผู้นั้นย่อมดวงซวยแล้ว
“ไม
