วันออกเดินทางจากตอนแรกที่จะไปสมทบที่หน้าสำนักศึกษาเมืองเขื่องชิน แต่ซื่อจื่อกลับให้รถม้ามารับนางที่หน้าบ้าน ทำให้นางไม่ต้องขนของขึ้นรถเองมีเหล่าทหารจัดการยกของให้
เฟยหยุนยืนพิงประตูบ้าน กอดอกมองดูน้องชายฝาแฝดจอมเรื่องมาก ที่เข้าไปอยู่ใกล้ชิดเหล่าพี่ทหาร ราวกับกลัวว่าของตัวเองตกหล่นสูญหายไปเสียอย่างนั้น สร้างความอับอายขายหน้าให้กับตนจนไม่อยากจะสู้หน้าผู้ใด
‘ทำไมข้าต้องมาเป็นพี่ชายเจ้าเบื้อกนี่ด้วย!’
ไห่มี่เฟิ่งมองสีหน้าบุตรชายคนเล็กกับบุตรชายคนโตแล้วก็ระอาใจ ช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน ยิ่งมองสมบัติที่ขนไปราวกับย้ายบ้านของบุตรชายคนเล็กนั่นอีก นึกขำจริง ๆ หากบิดาเขาได้มาเห็นจะคิดเช่นไรกันนะ
แต่เมื่อคิดได้ก็สลัดศีรษะไปมา นางจะคิดถึงคนผู้นั้นทำไมกัน ในเมื่ออย่างไรนางก็ไม่ได้ลงเอยกับเขา เมื่อตรวจดูบ้านแล้วก็ให้เงินหูซื่อไว้ใช้จ่ายที่จำเป็นแล้วก็แบ่งเมล็ดผักไว้ครบแล้ว จัดการทุกอย่างให้เป็
