ไห่มี่เฟิ่งยืนส่งสามีไปเข้ากองทัพที่หน้าบ้าน ภายในใจรู้สึกหวิวเล็ก จะบอกว่าเพียงแค่ชั่วระยะเวลาไม่กี่วันจะไม่รู้สึกอะไรเลยเป็นไปไม่ได้ นางได้นอนในอ้อมกอดของสามีทุกคืนก่อนที่เขาจะกลับไปทำงาน นางย่อมใจหายเป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้ยังไม่มีการศึกแต่ความรู้สึกคล้ายส่งสามีไปออกรบเสียอย่างนั้น น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหลออกมาต่อหน้าเขา แต่เมื่อลับหลังมันกลับหลั่งออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ต้านแม่ต้านร้องไห้หรือเจ้าคะ” ยู่ถิงเห็นท่านแม่ไม่ยอมกลับเข้าบ้านเสียที นางจึงเงยหน้าขึ้นแล้วก็พบว่าท่านแม่ของนางหลั่งน้ำตา คงจะคิดถึงท่านพ่อเป็นแน่
ไห่มี่เฟิ่งที่เช็ดน้ำตาไม่ให้ลูกสาวเห็นความอ่อนแอของนาง แล้วรีบปฏิเสธทันที “เปล่าเสียหน่อย เจ้าตาฟาดไปแล้วกระมัง” นางหันหลังกลับหนีหน้าลูกสาวที่วิ่งมาด้านหน้าเพื่อดูให้แน่ใจ
“ตาต้านแม่แดงยู่ถิงเห็น”
“เจ้าอย่าพูดมาก ไปกินข้าวเช้าเถิด” วันนี้ท่านพ่อของนางกลับไปทำงาน ลูกสาวคน
