ไห่มี่เฟิ่งตกตะลึงจนเสียงสั่นเครือเล็กน้อย นางไม่คิดว่าจะได้พบกับซื่อจื่อ...หรือว่าโยวหวังเหล่ยแท้ที่จริงแล้วเขาคือซื่อจื่อในชินอ๋องโยวหลุนเปียวที่ปกครองแคว้นเว่ยของอาณาจักรจงโจว
ไห่มี่เฟิ่งรีบคุกเข่าลงทันที เพราะตนเองเผลอเสียมารยาทไปก็หลายครั้งทั้งที่พบหน้าครั้งแรก และเมื่อเขามาเยี่ยมเยียนที่บ้าน ทั้งเหลือบมองสามีอย่างเอาเรื่องที่ไม่เคยบอกให้นางทราบถึงฐานะที่แท้จริงของเขาเลยสักนิด
“ขออภัยเจ้าค่ะซื่อจื่อ ข้าเสียมารยาทไปหลายครั้งนัก”
“ลุกขึ้น ลุกขึ้น พวกเราไม่ถือยศถือตำแหน่งนับเป็นสหายที่ช่วยเหลือในยามยากเท่านั้น อย่าคิดเป็นจริงจังไป” ซื่อจื่อตวัดสายตามองไปยังคนที่คิดเปิดโปงเขา จากนี้นางยิ่งวางตัวห่างเหินกับเขายิ่ง จะมาเยี่ยมนางฝากท้องไว้ก็คงเป็นการลำบากแล้ว
“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางลุกขึ้นแล้วไปยืนด้านข้างสามี ทั้งให้เหม่ยเหรินยกน้ำชาไปวางไว้ในด้านหน้าของซื่อจื่อ
“ซื่อจื่อทานขนมก่อนนะเ
