เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ก็มีรถม้าเข้ามารับยู่ถิง ทำเอาเหล่าเด็กที่นั่งเกวียนวัวมาต่างมองเป็นตาเดียว
“เจ้าว่ายู่ถิงบ้านนางร่ำรวยมากหรือไม่” เสียงกระซิบจากเด็กคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าทั้งบิดาที่ใบหน้างดงามกับมารดาที่เดินตามมาอย่างกับนางเซียน กับรถม้าที่ใหญ่โตโอ่อ่า หากคาดเดาก็คงจะเป็นผู้มีอันจะกินมีฐานะไม่น้อย
“เหอะ...ก็แค่รถม้ามารับ เจ้าก็เห็นว่านางร่ำรวยแล้วงั้นเรอะ” กังเก่อไม่เชื่อว่านางจะร่ำรวยนักหรอก เขาเชื่อว่าตัวเองย่อมไม่แพ้นางแน่นอน เพราะที่บ้านของตนเป็นบ้านที่ขายเนื้อหมู ย่อมมีฐานะมากในแถบนี้ แต่ทว่ารสชาติหมูปั้นก้อนของนางช่างอร่อยนักจนเขาแทบหยุดไม่อยู่เลยทีเดียว แค่คิดก็น้ำลายสอ
“เจ้าคิดว่าร่ำรวยกว่านางหรือไม่เล่า ถ้าใช่พรุ่งนี้ก็ให้มารดาเจ้าเอารถม้ามารับสิ” สหายกังเก่อยุยงให้กังเก่อทำเรื่องที่เหนือกว่านางดีกว่าเรื่องไร้สาระที่วัดกันว่าใครทำอาหารอร่อยมากว่ากัน
กังเก่อครุ่น
