“ตั้งแสนนึง พี่เอาคืนเพื่อนไปเถอะค่ะ หนูกลัวไม่มีปัญญาใช้คืนให้”
“คะน้าไม่ต้องคืนหรอก พี่จะหามาคืนเค้าเอง”
“พี่แตง หนูขอบคุณมากนะคะที่ช่วยหนู แต่หนูโตแล้วก็ควรจะดูแลตัวเอง พี่น่ะทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ถ้าพี่คิดว่าเงินก้อนนี้พี่จะใช้คืนเพื่อนเอง พี่ก็เก็บไว้ใช้เถอะค่ะ หนูรู้ว่าตอนนี้พี่ต้องประหยัดขนาดไหน ต้องกินข้าวกับไข่ต้มแทบจะทุกมื้อ ดูสิ หน้าตาซีดเซียวหมดแล้ว ถ้าหนูรับเงินพี่มาอีก หนูคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเลยล่ะ”
“คะน้า...”
“หนูหาเงินได้เกือบครบแล้วค่ะ ขาดแค่สองสามหมื่นเอง พี่เอาเงินคืนไปเถอะนะคะ เดี๋ยวหนูไปยืมพี่กุ้งมาจ่ายก่อนได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“จริงเหรอ ค่าเทอมเราเกือบแสนเลยนะ ไปหามาจากไหนล่ะ”
“หนูได้ทิปมาเยอะไงคะ คืนนึงตั้งหลายพันแน่ะ สะสมมาเรื่อยๆ ก็เลยพอมีค่ะ”
เธอบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพราะไม่อยากให้พี่สาวต้องทุกข์ใจไปด้วย ทั้งที่ตอนนี้เธอมีอยู่แค่สองพันเท่านั้น
