แต่กลุ่มของพวกเขาไม่ได้เดินมานั่งที่โต๊ะของเธอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว นับตั้งแต่วันที่เขาจ่ายค่าเทอมให้ เขากับเธอก็ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมอีก โดยเฉพาะสายตาที่เขามองเธอนั้นมันมีแต่ความว่างเปล่า ไม่ได้มีความอบอุ่นใจดีอีกต่อไป
“สาวๆ ครับ ยังไงพวกพี่ขอเวลาส่วนตัวในการกินข้าวสักหน่อยนะครับ เอาไว้เย็นนี้ค่อยเจอกันที่สนามบาสนะครับ” วฤทธิ์เป็นคนบอกนักศึกษาสาวที่ห้อมล้อมพวกเขาในตอนนี้
“ได้เลยค่ะ ขอให้กินข้าวให้อร่อยนะคะ” แล้วพวกเธอก็ทยอยกันกลับไปอย่างว่าง่าย เพราะยังไงช่วงบ่ายก็มีเรียนเหมือนกัน พวกเธอจึงต้องกลับไปกินข้าวที่คณะของตัวเองเพื่อให้ขึ้นเรียนทัน
“เฮ้อ...ไปกันได้ซะที เพราะมึงเลยไอ้โน้ต ไม่น่าชวนพวกกูไปทำสีผม ดูสิ จากที่หล่ออยู่แล้วก็หล่อมากขึ้นไปอีก สาวๆ ตามมากรี๊ดทั้งมหา’ลัยแล้วเนี่ย” วฤทธิ์แกล้งบ่นออกมา
“กูเห็นว่าพวกเราเป็นเด็กดีมาสามปีแล้วไง เลยอยากให้เปลี่ยนลุกส์บ้าง ไหนๆ มหา’ลัยเราก
