“งั้นหนูขอพามันไปนอนในห้องด้วยนะคะ กลัวทิ้งไว้นี่เวลามันตื่นแล้วจะเดินไปทั่ว เดี๋ยวหาไม่เจออีก”
“ครับ” เขาพยักหน้ารับแล้วมองเธอหอบทั้งเบาะนอนและเจ้าลูกแมวขี้เซาเข้าไปในห้องด้วยกัน
เธอวางเบาะเจ้าเหมียวน้อยเอาไว้ตรงมุมห้องข้างเตียงเพื่อจะได้มองเห็นมันชัดๆ จากนั้นก็นั่งมองมันอยู่ครู่หนึ่งเพื่อให้มั่นใจว่ามันจะไม่ตื่นขึ้นมาตอนนี้ก่อนจะไปนอนข้างๆ เขาบนเตียง
“พรุ่งนี้หนูจะรีบเอาน้องกลับบ้านแต่เช้าเลยนะคะ จะได้ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของพี่โดม”
“พี่ว่า...เลี้ยงมันที่นี่ก็ได้นะครับ เอาไว้ที่บ้านคะน้าตอนกลางวันไม่มีใครอยู่ด้วย มันจะเหงาได้นะ”
“แต่เอาไว้ที่นี่ก็ไม่มีใครอยู่กับน้องนี่คะ”
“อย่าลืมสิว่าพี่ออกบริษัททุกวัน พี่แวะมาดูมันแป๊บนึงก็ได้ครับ”
“ไหนใครว่าจะไม่ช่วยเลี้ยงไงคะ ที่แท้ก็เริ่มใจอ่อนให้เจ้าตัวเล็กแล้วล่ะสิ” เธอถามอย่างอารมณ์ดี
“ก็แค่รู้สึกสงสารมันน่ะครับ มันก็เหมือนพี่...โดนแม่ทิ้งเ
