“นี่พี่...ขอหนูแต่งงานจริงๆ เหรอคะ”
“จริงสิครับ นี่คิดว่าพี่พูดเล่นหรือไงกัน”
“คือ...คือหนูแค่ตกใจค่ะ ไม่คิดว่าพี่จะขอแต่งงานตรงนี้ ตอนนี้”
“ขอโทษที่ไม่ได้พาไปที่โรแมนติกกว่านี้ครับ”
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น หนูแค่...ไม่คิดว่าพี่ยังอยากจะแต่งงานกับหนูอยู่” แล้วน้ำตาของเธอก็ค่อยๆ เอ่อคลอขึ้นมา
“ขอโทษที่พี่เอาแต่ทำงานจนลืมที่จะเอาใจใส่คะน้าให้มากกว่านี้ แต่พี่อยากให้คะน้ารู้ว่าทุกอย่างที่พี่ทำ ก็เพื่อสร้างอนาคตที่งดงามให้กับเราสองคน พี่อยากมั่นใจว่าจะสามารถดูแลคะน้าให้อยู่อย่างสุขสบายได้จริงๆ พี่ถึงจะขอน้องแต่งงาน ขอโทษ...ที่ปล่อยให้เวลามันผ่านมาตั้งห้าปีนะครับ หวังว่ามันคง...จะไม่สายเกินไปใช่มั้ย”
“ไม่ค่ะ ไม่สายเกินไปเลย”
“งั้นก็แปลว่า...”
“แต่งค่ะ หนูจะแต่งกับพี่โดม จะเป็นภรรยาของพี่โดมคนเดียวตลอดไป” เธอยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อให้เขาได้สวมแหวนเพชรลงบนนิ้วนางข้างนั้น และเมื่อเขาลุกขึ้นแล้
