(“ใช่ค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนะคะ เสร็จแล้วจะรีบไปเลยค่ะ”)
(“ขอบคุณค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านเตรียมอาหารเช้าไว้ จะได้มากินด้วยกันที่นี่เลยนะจ๊ะ พี่ก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน มัวแต่เช็ดตัวให้หนูตะวันตั้งแต่เช้าแล้ว”)
(“ได้ค่ะพี่ดรีม แล้วเจอกันนะคะ”)
(“แล้วเจอกันจ้ะ”)
คณานางค์กดวางสายก่อนจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ จากนั้นก็ออกเดินทางไปที่บ้านของเหมือนฝันพร้อมกับพาเจ้าแซลมอนไปด้วยโดยใส่ไว้ในตะกร้าใบใหญ่
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอก็มาถึงบ้านของพวกเขาที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของคุณหญิงอัจฉรามากนัก และเมื่อเธอเข้าไปข้างในก็เห็นเหมือนฝันกับหนูแต้ว ลูกสาวคนเล็กของเธอวัยสองขวบนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องรับแขก
“สวัสดีค่ะพี่ดรีม” เธอวางตะกร้าของเจ้าแซลมอนเอาไว้ข้างตัวก่อนจะยกมือไหว้อีกฝ่าย
“มาแล้วเหรอจ๊ะ ขอโทษด้วยนะที่รบกวนในวันหยุดแบบนี้”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ยังไงหนูก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล
