ห้าปีต่อมา...
“เมี้ยว...”
แมวส้มตัวอ้วนกระโดดขึ้นมาบนเตียงนอนของเมธาวินในตอนสาย เพราะเห็นว่าวันนี้พ่อของมันยังไม่ยอมตื่นมาเทอาหารให้มันสักที
“เมี้ยว...” มันส่งเสียงร้องไปพร้อมกับใช้ลิ้นเลียแก้มเขา ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง
“หิวแล้วเหรอม่อน” เมธาวินลูบหัวของมันเบาๆ หลังจากที่เขาฝากมันไปเลี้ยงที่บ้านของคุณหญิงอัจฉราในช่วงปีแรก พอปีที่สองเขาก็พามันกลับมาเลี้ยงที่นี่เพราะมันดูแลตัวเองได้ ขับถ่ายเป็นที่เป็นทางเรียบร้อย
“เมี้ยว...”
เหมือนจะตอบว่า...หิวสิพ่อ นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ
“รอเดี๋ยวนะลูก พ่อปวดหัวมากเลย ขอตั้งสติแป๊บ”
เพราะเมื่อคืนทั้งวฤทธิ์และคีตกาลแวะมาดื่มที่ห้องของเขาจนดึกดื่นค่อนคืนกว่าจะพากันกลับไปได้ เช้านี้เขาเลยตื่นสายแล้วปล่อยให้ลูกชายที่เปลี่ยนชื่อจากส้มจี๊ดมาเป็น ‘แซลมอน’ ต้องมาปลุกพ่อของมันแบบนี้
“เมี้ยว...” เสียงกุกกักด้านนอกทำให้มันไปมองที่ประตูห้อง ไม่นานประตูก
