“พี่รักหนูนิดคนเดียว ไม่มีวันมองผู้หญิงคนไหน และไม่คิดรักผู้หญิงคนไหนนอกจากหนูนิด”
ภูผาให้คำมั่น เขาเชยคางมนมารับจุมพิตแทนคำสัญญา ริมฝีปากอิ่มหวานความรักเบ่งบานในใจ เขากอดประคองพาเธอเอนลงบนที่นอน ริมฝีปากจูบทั่วดวงหน้างาม ก่อนจะหยุดความต้องการของตัวเองไม่ให้โลดแรง
“พี่รักหนูนิด”
“นิดก็รักพี่ภูค่ะ”
ณิชชาบอกเสียงหวาน ดวงตาปรือปรอยยังตกอยู่ในมนตร์สะกดของจุมพิต มือวางบนแผงอกกว้างของเขา อย่างไว้เนื้อเชื่อใจ
“อย่ามองพี่แบบนั้น เดี๋ยวพี่หยุดตัวเองไม่ไหวนะ” ภูผาเผลอพูดออกมา
“หือ... พี่ภูพูดเหมือน...”
ณิชชาหลุดจากกภวังค์เคลิ้มไหว ตาโตเบิกกว้าง มือขยุ้มเสื้อของเขาไว้แน่นเมื่อนึกรู้อะไรบางอย่าง
“นี่พี่ภูมองเห็นใช่ไหม พี่ภูไม่ได้ตาบอด”
“พี่... พี่ขอโทษ”
ภูผายิ้มแห้งๆ นึกโมโหตัวเองที่ลืมตัว จนโดนหญิงสาวจับได้ อุตส่าห์หลอกเธอได้ตั้งนาน ชายหนุ่มนึกย้อนไปตอนที่ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล คนแรก
