ม่านอวี้จึงบอกบิดาเรื่องที่นางอับอายผู้คนในเมืองหลวง ไม่มีน่าจะอยู่ต่อ จึงขอเดินทางออกไปรอขบวนกองทัพของฝูหลินที่นอกเมือง
“เช่นนั้นเจ้ากลับไปพร้อมท่านแม่ทัพเลย อย่างไรเจ้าก็ต้องบอกกล่าวผู้อาวุโสในจวนตระกูลหวัง ส่วนมารดาของเจ้าข้าจะพูดกับนางเอง พรุ่งนี้จะพานางไปส่งเจ้าที่นอกเมืองด้วย”
“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ”
ม่านอวี้จำต้องเดินทางกลับไปที่จวนตระกูลหวัง พอถึงจวนนางก็ล้างเนื้อล้างตัว ก่อนที่จะไปพบบิดามารดาของฝูหลินที่จวน
“อาอวี้” ฮูหยินหวังเดินเข้ามารับนางที่หน้าประตูห้องโถง
“ม่านอวี้ ขออภัยท่านพ่อสามี ท่านแม่สามี ที่ทำตามใจตนเองเจ้าค่ะ” นางคุกเข่าลงต่อหน้าทั้งสองอย่างนอบน้อม
“ลุกขึ้นได้แล้ว ร่างกายเจ้ายังมีไข้อยู่จะคุกเข่าลงบนพื้นเย็นๆ ได้อย่างไร” ฮูหยินหวังส่งสายตาให้บุตรชายของนางเข้าไปช่วยประคองม่านอวี้ลุกขึ้นนั่ง
จินหรูขยำผ้าเช็ดหน้าในมือของนางแน่น เมื่อเห็นสายตาที่ห่วงใยของฝูหลินมองท
