ฉีเฟยหลงได้ยินเสียงของถังกงกงเอ่ยรั้งฝูหลินไว้ที่หน้าเอ่ย จึงเอ่ยข่มขู่ม่านอวี้นางขึ้นมา
“แล้วแต่ฝ่าบาทเห็นสมควรเพคะ” นางเงยหน้ามองเขาอย่างไม่กลัว
“ถังกงกงให้อาหลินเข้ามา” ม่านอวี้ถลึงตามองฉีเฟยหลงอย่างไม่พอใจ
“ฝ่าบาท” ตอนที่เขาเข้ามา ทั้งสองต่างแยกกันยืนคนละที่แล้ว
“อาหลิน เจ้าว่า...ฮูหยินของเจ้า” ฉีเฟยหลงมองมาที่ม่านอวี้อย่างแฝงไปด้วยความหมาย
“ฝ่าบาท หม่อมฉัน...พูดเองเพคะ” นางสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกขวัญกำลังใจ
ม่านอวี้ไม่รู้ว่าเมื่อภพก่อนนางทำกรรมอันใดไว้ ถึงได้ต้องมาพบเรื่องโชคร้ายซ้ำไปซ้ำมาในภพนี้
ฝูหลินมองมาที่สองคนอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินมาหยุดลงตรงกลางระหว่างพวกเขา
“อาอวี้ มีเรื่องอันใดกัน”
“ข้าไม่ใช่ซ่งม่านอวี้ เป็นเพียงวิญญาณที่เข้ามาสิงร่างของนาง นางได้ตายลงไปแล้ว ตั้งแต่วันที่แต่งงาน” นางมองไปที่ฝูหลินและฉีเฟยหลงสลับกัน
“พระองค์อยากให้หม่อมฉันพูด อยากให้หม่อมฉันแส
