วิศวะร้ายแพ้ทางรัก

Ep. 5

หลังจากซื้อยาเสร็จ ผมก็ขับออกมาระหว่างทางได้แวะร้านอาหารเพื่อซื้อข้าวให้คนตัวเล็กที่รออยู่ที่คอนโดเมื่อได้ข้าวต้มแล้วผมก็ขับรถกับคอนโดคนตัวเล็กทันที

คอนโดยัยเตี้ย

เมื่อผมมาถึงก็ได้จอดรถที่หน้าคอนโดแล้วเดินตรงเข้ามาภายใน เพื่อกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่คนตัวเล็กอยู่ ทุกคนคงสงสัยว่า ผมขึ้นมาได้ยังไงในเมื่อคอนโดมีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างดี ก็เพราะเมื่อคืนผมเก็บคีย์การ์ดของเธอใส่กระเป๋ากางเกงของผมตั้งแต่ตอนที่เปิดประตูไงครับ

ติ้ง

ประตูลิฟต์เปิดออกมายังหมายเลขชั้นตามที่ผมกด แล้วผมก็เดินออกจากลิฟต์มายังหน้าห้องของคนตัวเล็กอีกครั้ง ในเมื่อข้างซ้ายถือถุงยาและถุงข้าวต้มที่ผมซื้อมาให้คนตัวเล็ก

ตี๊ด แกรก

เคเบิลแตะคีย์การ์ดและเปิดประตูห้อง เดินเข้ามาภายในห้อง โดยที่คนตัวเล็ก ไม่รู้เรื่องว่ามีคนเข้ามาในห้องของเธอ

เคเบิลวางถุงยาแล้วข้าวต้มลงบนโต๊ะที่ไว้สำหรับกินข้าว แล้วเดินมายังคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น

ผมมองใบหน้าสวยเนียนใสไร้สิว จมูกแท่งสวยเป็นสันบวกกับปากเล็กสีชมพูอ่อน มองรวมๆแล้ว เธอสวยไปหมด ขณะนอนหลับยังสวย ผมมองเธออยู่พักนึงแล้วตัดสินใจปลุกเธอ

“ หนู หนู ตื่นมากินยาก่อนครับ “ ผมปลุกเธอให้ลุกมากินข้าวและกินยา แล้วจะได้นอนพัก ดูจากหน้าเธอแล้วน่าจะมีไข้อ่อนๆเป็นแน่

“ ค่ะ “ ฉันตื่นมางัวเงียเนื่องจากเพิ่งหลับไปสักพัก แล้วนึกขึ้นได้ว่าพี่เขา เข้ามาได้ยังไง คอนโดนี้รักษาความปลอดภัยดีนิ ถ้าไม่มีคีย์การ์ดจะไม่สามารถเข้ามาได้

“ พี่เข้ามาได่ไงค่ะ “ ฉันถามออกไป ทั้งที่ยังงุนงง และงัวเงีย

“ คีย์การ์ดครับ “ เมื่อคืนพี่เป็นคนเปิดประตูเข้าห้องพร้อมหนูไง

ฉันก็ลืมไปก็ฉันเมานิ พี่เขาเลยเป็นคนหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าสะพายของฉันแล้วเปิดประตูเข้ามาห้องมาพร้อมกับฉัน

หลังจากนั่นฉันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวเพื่อจะได้กินข้าวและกินยา พี่เขาจัดการข้าวต้มใส่ชามให้ฉัน ฉันก็นั่งกินไปเงียบๆ จนกระทั่งพี่เขาพูดขึ้นทำลายความเงียบ

“ เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลยนะครับ “ เคเบิลถามคนตัวเล็กตรงหน้าออกไป มีอะไรกันแล้วแต่ไม่รู้ชื่อเธอนี้สิ รู้อย่างเดียวคือเรียนที่มหาลัยเดียวกัน

“ เมอร์ลินคะ “ ฉันตอบชื่อออกไป จริงสิพี่เขาไม่รู้จักฉันนิ มีแต่ฉันที่รู้จักเขาผ่านทางเพื่อนๆของฉันและพี่เขาเป็นคนดัง ก็เลยมีรูปผ่านเพจของดีมอ K อยู่เรื่อยๆ

“ คับ พี่เคเบิลนะ “ ผมบอกชื่อตัวเองกับคนตัวเล็กออกไป หลังจากนั้นเราก็กินข้าวกันเงียบๆอีกครั้ง จนกระทั่งกินเสร็จแล้ว จัดการให้น้องกินยาเรียบร้อยแล้วผมจึงขอตัวกับ

“ งั้นพี่ขอตัวกับเลยนะครับ “

หลังจากพี่เขากับไปแล้วฉันก็พาตัวเองเขามานอนในห้องนอนตัวเอง แล้วหลับไป

เมอร์ลินตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นแล้วนอนไถโทรศัพท์เครื่องหรูเพื่อเช็คโซเชี่ยลไปเรื่อยๆ

ติ้ง ติ้ง

เสียงจากไลน์กลุ่มก็ดังขึ้น

นัตตี้ : นี้พวกแก หายไปไหน กันหมด

ปลายฟ้า : อยู่คร่า แค่ แฮงค์ไปหน่อย

อ่านแล้ว

นัตตี้ : ยัยเมอร์ลินล่ะ เป็นไงบ้าง

เมอร์ลิน : ยังอยู่ดี แค่หนักหัว ไปหน่อย

นิชา : แทนที่จะกินกันพอดี ดูเหมือนจะหนักทุกคนเลยนะ

นิชา : ทีหลังกินกันแต่พอดีๆนะ

นัตตี้ : จ้า แม่

หลังจากคุยไลน์กันสักพักฉันก็ลุกไปหาอะไรกินในครัว จะให้ออกไปข้างนอกด้วยสภาพแบบนี้คงไม่ดีแน่ๆ

เคเบิล Take

หลังจากที่ผมกับมาจากคอนโดยัยเตี้ย ผมก็ขับรถตรงมายังผับทันที เพื่อมาเคลียร์งานเคลียร์เอกสารต่างๆ

ในขณะที่ผมนั่งเคลียร์บัญชีรายรับรายจ่ายจ่ายอยู่นั่น ผมเอาแต่คิดถึงยัยเตี้ยที่ผมได้เธอเมื่อคืน ภาพในหน้าสวยฉายเข้ามาในหัวผม พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอยังติดจมูกผมไม่หาย ผมได้แต่นึกถึงเธอ

“ เชี้ย ยัยเตี้ยทำไมฉันต้องคิดถึงเธอ ก็แค่ครั้งเดียวเหมือนคนก่อนๆ “ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่เอาแต่นึกถึงแต่เธอ

ผมสลัดภาพในหัวทิ้งแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงานอีกครั้งจนกระทั้งเสร็จ แล้วพาตัวเองมานั่งดื่มกับคอปเตอร์และเฮเดนในห้อง VIP ห้องประจำของพวกเรา

จนกระทั่งดึกเลยแยกย้ายกันกลับคอนโดใครคอนโดมัน

คอนโด M

ผมกับมาถึงคอนโดหรูของตัวเองแล้วพาตัวเองเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระร่างกายแกร่งของตัวเอง จากนั้นก็พาตัวเองมานอนยังเตียงขนาดคิงไซร้ของผม แต่ในหัวผมยังคิดวนเวียนอยู่กับยัยเตี้ยที่ผมเพิ่งวันไนท์เมื่อคืนอยู่ตลอด

“ มึงเป็นเชี้ยไรว่ะ “ เคเบิลสยบด่าตัวเองขึ้นมา พลางคิดว่า ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว จะอะไรมากมายว่ะ ก็แค่ได้เปิดซิ่งเธอ จากนั้นก็พยายามข่มตานอนจนหลับไป

หลายวันต่อมา

หลังจากวันนั้นเมอร์ลินก็ใช้ชีวิตปกติ ไปเรียนกับคอนโด นอน ใช้ชีวิตลูบวนอยู่แบบนั้นเพราะเธอเรียนหนักเกือบทุกวันและกิจกรรมเยอะ เลยไม่มีเวลาให้ตัวเองได้คิดอะไร กับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาในหลายวันก่อน

“ พวกแกวันนี้เราไปหาอะไรกินที่คาเฟ่ข้างมอกันมั้ย” วันนี้เป็นวันที่อาจารย์ปล่อยเร็ว เมอร์ลินเลยออกชวนเพื่อนๆไปหาอะไรกินที่คาเฟ่ข้างมอ คาเฟ่นี้เป็นคาเฟ่เล็กๆที่เปิดขายน้ำและเค้ก ฉันและเพื่อนชอบมานั้งที่ร้านนี้เพราะที่นี้ตกแต่งแนวหวานๆ มีมุมถ่ายรูปเยอะ และที่สำคัญเค้กอร่อยมากกกก

ไป/ไป/ไปสิ

เพื่อนทั้งสามของฉันตอบตกลงทันทีไม่เคยพลาดเพราะเราทั้ง 4 คนชอบถ่ายรูปเช็คอินและกินเค้กเหมือนกัน ที่นี้เลยเป็นสถานที่โปรดของพวกเราไปเลย

พวกเราพากันมาจนถึงร้านแล้วสั่งเครื่องดื่มกับพี่พนักงานที่เดินมารับออเดอร์ยังโต๊ะของเรา

“ เอาชาเขียวปั่น แล้วเค้กชาเขียวค่ะ “ ฉันสั่ง

“เอานมสดเย็น ชาเย็น โกโก้ปั่น แล้วก็เค้กช๊อคโกแลต เค้กใบเตย เค้กมะพร้าวค่ะ” เพื่อนทั้งสามคนของฉันสั่ง เราทั้งสี่ชอบกินเค้กเหมือนก็จริงแต่ไม่เคยกินเหมือนกันเลยสักครั้ง

“ รับออเดอร์ค่ะคุณลูกค้า “ พี่พนักงานก็เดินออกไปสักพักก็กับมาพร้อมเครื่องดื่มแล้วเค้กตามที่ฉันสั่งจากนั้นพวกเราก็นั้งกินกันและคุยกันไปเรื่อยๆ

“ ยัยเมอร์ลิน ยัยฟ้า ยัยนิชา “ พวกเรามองหน้านัตตี้พร้อมกันเพราะนางเรียกชื่อเราทั้งสามแล้วทำหน้าตาตื่นเต้น

“ ว่าไงแก “ ปลายฟ้าถามขึ้น

“ คือว่าวันศุกร์นี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันจะไปเลี้ยงที่ผับ ฉันอยากให้พวกแกไปด้วย แกไปนะ”

ไปสิ /ได้สิ / โอเค

เราทั้งสามตกลงไปทันที จะไม่ไปได้ยังไงวันเกิดเพื่อนนะแล้วอีกอย่างก็เป็นวันศุกร์ด้วยถือว่าได้ปลดปล่อย แล้วเราก็ยังเที่ยวกันครบกลุ่มเพราะทุกที ยัยนิชาคนเรียบร้อยจะไม่ค่อยไปสถานที่แบบนี้

“ โอเค ดีลนะ “ แล้วเราก็กินขนมเค้กและเครื่องดื่มพูดคุยกันไปสักพักจนอิ่มแล้วก็แยกกันกับ