“ แล้วทำไมรุ่นพี่เราถึงได้มาส่งได้ล่ะ ”
แม้จะพยายามเก็บอาการแต่ฉันก็ดูออกว่าพี่ธาดาไม่ค่อยพอใจเรื่องนี้เท่าไหร่
“ เห็นด้วยหรอคะ ”
ฉันก้าวเข้าไปหาเจ้าของใบหน้าขรึมนั้นอย่างช้าๆทีละก้าวก่อนจะก้มลงมองที่พื้นประหนึ่งคนที่พึ่งไปทำความผิดร้ายแรงมา
“ ทำไมไม่โทรมาบอกพี่จะได้ไปรับ ”
“ ก็หนูเห็นว่าพี่ธาดามีงานต้องทำนิคะก็เลยไม่อยากรบกวน ”
“ ตอนนี้ทุกอย่างดำเนินไปเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วอีกไม่นานพี่จะคืนเวลาทั้งหมดของพี่ให้เราพี่ขอโทษนะที่ดูแลเราได้ไม่ดี ”
สายตาของคนตรงหน้าดูอ่อนลงไปเยอะเมื่อเห็นว่าฉันทำหน้าเศร้า
“ หนูเข้าใจค่ะว่าพี่ธาดาทำงานเพราะงั้นไม่ต้องเป็ยห่วงนะหนูดูแลตัวเองได้ ”
ฉันตามไปนั่งลงด้วยเพระความที่อยากอ้อนเลยรีบสวมกอดร่างหนาเอาไว้ทันทีแต่ดันถูกเจ้าตัวผลักออก
“ วันนี้เราไปทำอะไรมาหรือเปล่า กลิ่นมัน.... ”
“ เปล่านิคะวันนี้หนูก็ไปเรียนตามปกติ ”
ฉันเอ่ยโดยที่ไม่มีค
