ฉันแยกกับส้มโอตรงทางเข้าของมหาวิทยาลัยแต่ในตอนที่กำลังเดินจะถึงป้ายรถเมล์รถยนต์คันหรูก็แล่นเข้ามาเทียบข้าง กระจกเงาวับค่อยๆลดระดับลงจนสามารถมองเห็นหมอมัดที่นั่งอยู่เบาะหน้า ตรงที่ที่เคยเป็นของฉัน
“ ขึ้นรถ ”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นว่าฉันไม่ได้สนใจจะขึ้นรถไปด้วย
“ หวายพี่บอกให้ขึ้นรถได้ยินไหม ”
คราวนี้น้ำเสียงของพี่ธาดาเข้มขึ้นหนำซ้ำยังใช้สรรพนามที่ไม่ควรเรียกเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นอีกด้วย
“ ค่ะ ”
ฉันกระแทกเสียงเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเปิดประตูด้านหลัง
“ มานั่งหน้าสิ มัดคุณไปนั่งข้างหลังนะ ”
พี่ธาดาหันมาพูดกับฉันก่อนจะเอ่ยปากกับหมอมัด เธอเปิดประตูลงมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ ตลอดทางที่นั่งมาก็ไม่มีบทสนทนาใดๆจากเราสามคนอีกเลยจนกระทั่งรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
“ ขอบคุณที่มาส่งนะเจอกันพรุ่งนี้นะคะธาดา ”
พอลงจากรถหมอมัดก็เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วบอกลาพี่ธาดาด้ว
