“ ฟังนะเจ้าตัวเล็ก ตอนนี้ช่วยถอยออกไปก่อน ได้ไหมพ่อขอเวลาปรับตัวอีกสักหน่อยแล้วเราค่อยมาคุยกัน โอเคไหมครับ ถ้าโอเคก็ไปเล่นของเล่นตรงโน้นนะ ”
พี่ธาดาโผล่ออกมาจากโซฟาหลุยส์แค่ครึ่งตัวในขณะที่เจรจาต่อรองกับแมวด้วยความใจเย็นเป็นน้ำแข็ง เห็นแล้วทำให้คิดถึงตอนที่ตำรวจขอให้ผู้ร้ายมอบตัวไม่มีผิดเลยแต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าตัวแสบของฉันจะยอมเชื่อฟังง่ายๆ หลังจากที่อีกฝ่ายพูดจบมันก็เดินต้วมเตี้ยมเข้าไปหาของเล่นตามคำขอจริงๆก่อนจะเริ่มซุกซนตามประสา ราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พอสถานการณ์เข้าสู่ปกติพี่ธาดาก็เดินลัดเลาะออกมาจากหลังโซฟาตัวนั้นแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
“ ยังไม่ทันไรมันก็เชื่อฟังพี่ธาดามากกว่าหนูซะอีก ”
ฉันแสร้งทำเป็นน้อยใจใส่สองพ่อซึ่งตอนนี้คุณพ่อป้ายแดงยังเหงื่อออกไม่หยุด
" หายตกใจหรือยังคะ "
" ก็...ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว "
สีหน้าของพี่ธาดาซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัดเลย ทำให้ฉันย
