หลังจากหมดชั่วโมงเรียนฉันก็เดินมาอีกตึกหนึ่งที่มีห้องทำงานส่วนตัวของพี่ธาดาอยู่ พอฉันมาถึงหน้าห้องฉันก็ไม่ลืมที่จะมองซ้ายมองขวาให้ดีเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นฉันถึงได้เปิดประตูเข้าไป
ภายในห้องกว้างขวางยังคงบรรยากาศของการเป็นอาจารย์คณะแพทย์ศาสตร์ได้อย่างวังเวง ทั้งตำราแพทย์นับร้อยเล่มไหนจะกลิ่นยาต่างๆที่ติดมากับเจ้าของห้องแต่รู้สึกว่าจะมีหุ่นจำลองร่างกายมนุษย์มาวางเอาไว้สะดุดตาเห็นแล้วก็ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่พี่ธาดาเมากลับมาคราวนั้นแล้วจับฉันไปเป็นหุ่นเพื่อใช้สอนระบบหัวใจคนไม่พอยังฉวยโอกาสจับหน้าอกฉันตั้งหลายครั้งหนำซ้ำพอส่างเมาขึ้นมาดันลืมไปจนหมดสิ้น
“ เรามาทำอะไร ”
“ มาจับนม เอ้ย! ไม่ใช่ค่ะหนูแค่อยากมาหาเฉยๆ ”
อยู่ๆพี่ธาดาก็เดินออกมาจากด้านหลังของชั้นวางหนังสือพวกนั้นแถมยังมาในตอนที่ฉันกำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่พอดีมันเลยทำให้ฉันพลั้งปากพูดเรื่องบ้าๆออกไป งื้อออ อยากกัดปากตัวเอง
“ หมกม
