“ โทษที ผมไม่ทันมองสัญญาณไฟ ”
ฉันได้แต่อ้าปากค้างมองหน้าคนข้างๆรู้สึกอึ้งในคำตอบ คนอย่างเขาน่ะหรอจะประมาทเลินเล่อนาดจะไม่ดูสัญญาณจราจร แล้วดูทำหน้าเข้าสิเหมือนไปโกรธใครมาอย่างนั้นแหละทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดๆอีกต่างคนต่าง ทำหน้าตึงใส่กัน
ตั้งแต่กลับมาถึงฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องเพราะต้องเร่งทำงานส่ง อาจารย์ธาดา อดิศวรวรวัตร ขออนุญาตเรียกเต็มยศ
ในระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
พอฉันเปิดประตูออกไปอาจารย์ธาดาก็ยืนรออยู่เหมือนจะพึ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ผมสีดำสนิทเปียกประปราย กรอบแว่นตาหนาที่ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามเวลานี้ไม่ได้อยู่ในใบหน้าหล่อเหลาเลยยิ่งดูเข้ากันกับในตอนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสีเดียวกับผิวที่วันนี้ดันปล่อยกระดุมเม็ดบนโล่งโจ้งจนฉันเผลอจ้อง
“ กำลังยุ่งอยู่หรือเปล่า ”
“ อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าคะหนูกำลังทำงานส่งอยู่ ”
ฉันรีบเฉไฉกลบเกลื่อ
