“ คะ ”
ฉันเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเจอคำถามนี้กับตัวเอง นอนห้องเดียวกันเลยหรอ
“ ก็….ต่อไปนี้เราจะไม่เหมือนเดิมแล้วไม่ใช่หรอผมเลยคิดว่าเราควรจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง อีกอย่างถ้าเกิดคุณปู่กับคุณแม่มาจะได้ไม่ต้องจัดห้องวุ่นวายเหมือนคราวก่อน ”
อาจารย์ธาดาอธิบายด้วยใบหน้าจริงจังไร้ที่ติ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเอาความสามารถในการใช้เหตุผลมาใช้กับเรื่องของเรา
สองชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่ฉันตอบตกลงนอนห้องเดียวกันกับเขาโดยที่ไม่รู้ตัว อาจารย์ธาดาก็ไปย้ายข้าวของบางส่วนมาที่ห้องของตัวเอง ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่งชัดเจน ฝั่งหนึ่งแขวนสูทแสนเนี๊ยบและเสื้อผ้าแบบทางการเอาไว้ส่วนอีกฝั่งก็เป็นชุดนักศึกษากับเสื้อผ้าวัยรุ่นของฉัน โต๊ะทำงานก็ไม่ต่างกัน ครึ่งหนึ่งเป็นเอกสารการสอนและตำราสามสี่เล่ม อีกครึ่งเป็นหนังสือเรียนและชีสงานของฉัน ร่างสูงโปร่งยืนมองทุกอย่างเหมือนกำลังภาคภูมิใจในตัวเอง
“
